We zijn heel boos, maar op wie precies?
Veel van de aanhangers van Geert Wilders zouden proteststemmers zijn, zo melden ‘analisten’. Veel mensen zijn dus boos. Al is me nog niet helemaal duidelijk op wie precies. De juichende reacties op de overwinning van de PVV die het meest indruk op me maakten, waren die uit Rusland. Als ik ergens géén bloemen van zou willen ontvangen, dan is het wel van het Kremlin.
Er waren heel veel reacties op de verkiezingsuitslag in Nederland. Vanuit sommige landen klonken die heel verschrikt. Maar ik vermoed dat het in wel meer landen in Europa die kant op zal gaan de komende jaren. En telkens zal het dan gaan over immigratie en sociale ontevredenheid. Dat wordt her en der met klem ontkend, maar de realiteit is anders. Bezoek eens wat steden in Frankrijk of wat buurten in Berlijn of Keulen. We kunnen dan moeilijk spreken over een geslaagde integratie tussen de ‘originele’ bewoners en de nieuwkomers, al zijn er zeker veel goede voorbeelden waar het wél lukt. Dat is dan eerder in individuele gevallen dan als hele groep. Her en der smeulen er vuurtjes die vroeg of laat kunnen uitslaan in een grote brand.
De campagne in Nederland vond ik vermoeiend. Al die debatten, heel veel discussies met vooral oneliners en niet echt inhoudelijke gesprekken. Terwijl de politici beloofd hadden dat het om de inhoud zou gaan. De organiserende omroepen hebben de goede formule nog niet gevonden. Het zegt wat over het niveau van de politieke discussie als partijleiders zich verplicht voelen om aan tafel te gaan in het voetbalprogramma van Johan Derksen. Hij zal van het spel met de lederen bal op het veld best verstand hebben, maar niet van de politiek-maatschappelijke verhoudingen en zeker niet van de grote problemen in het Midden-Oosten. Maar toch roeptoetert hij daar van alles over. De lijsttrekkers lachen dan maar wat mee, in de hoop op die manier de kijkers thuis te bereiken. Ik vind dat gênant en ongeloofwaardig.
Soms zou je hopen dat er niet of nauwelijks tv-debatten zouden zijn, althans niet in deze vorm. En de informatievoorziening via de Tik Tok’s van deze wereld helpt ook niet echt om de nuance en diepgang te vinden.
Het gaat me niet zo zeer om links of rechts, ik geloof niet zo in radicale standpunten. Maar met de manier waarop de huidige campagnes verlopen, krijgen degenen met de grootste mond de meeste kans. Kijk naar de nieuwe president van Argentinië, met z’n ongekamde luizenbol, die geen flauw benul heeft wat hem te wachten staat. En naar ik vrees krijgen we volgend jaar weer Trump in het Witte Huis. Niet dat ie beter is dan Joe Biden, ik denk eerder integendeel, maar hij is ‘jonger’, althans minder oud, hij struikelt niet zo veel, en hij is goed in extreme one-liners. Vinden de mensen leuk.
Vreemd dat er gedemonstreerd werd tegen de uitslag van de verkiezingen. Alsof de eigen mening belangrijker is dan de stem van het volk.
Nu kun je niet blij zijn met een bepaalde uitslag, maar we mogen nog van geluk spreken dat we in een land wonen waar er verkiezingen worden gehouden. Dat is lang niet overal het geval. Daarom vond ik het nogal vreemd dat er in sommige grote steden daags na de verkiezingen gedemonstreerd werd tegen de uitslag. Alsof je ‘de stem van het volk’ niet accepteert, alleen je eigen mening. En hup, daar was ook weer de Palestijnse vlag te zien en warempel de bijbehorende slogan ‘from the river tot he sea’, alsof dat er iets mee te maken had, en alsof er geen Joodse gijzelaars al weken vastzitten.
De aanwezigen waren boos. Ze betoogden tegen de discriminatie die zij vrezen van de PVV, zij willen een inclusieve samenleving ‘waar iedereen bij hoort’. Nou ja, iedereen, maar blijkbaar exclusief de joden. Over discriminatie gesproken.
Boos waren de demonstranten ook in Milaan die ik – aldaar aangekomen – massaal door de binnenstad zag trekken. Boos op de regering Meloni. Nochtans de Geert Wilders van Italië, de populistische vrouw die ze gekozen hadden omdat ze eerder boos waren op de voorgaande regering.
,,Och”, verzuchtte de taxichauffeur, ,,de Italianen moeten eens gaan werken in plaats van altijd maar klagen.” ’s Avonds constateerde de Indiase barman dat het in zijn thuisland steeds beter ging, economisch gezien. Misschien ging hij over een tijdje terug, want in Europa werd het toch wat lastiger allemaal. Jawel, in India waren er ook problemen, in het noorden dan. Een botsing van religies, van culturen. In dit geval tussen de hindoes en de moslims. Ook daar weinig integratie, eerder segregatie. Met in ieder geval veel boze mensen.
