Mijn winkeltje gaat dicht
Het plakkaat ‘opheffingsuitverkoop’ deed me schrikken. Even van mijn favoriete winkels houdt binnenkort op te bestaan. Och, er gaan wel vaker winkels dicht, er komen ook weer nieuwe, dat weet ik. Maar toch, de spullen die ik daar vind, waar moet ik die in de toekomst gaan zoeken?
Het betreft geen chique winkel, verre van. Ze hebben eigenlijk niks van luxe. Geen merkkleding, geen kaviaar, geen fraai lederen schoenen, niets van dat alles.
Maar ze hebben wel alle lampjes en lampen die ik nodig heb in huis of op kantoor. Van de afzuigkap tot de klassieke bureaulamp, van de led-kaarsjes in de Venetiaanse kroonluchter tot de energiezuinige lamp in de buitenlantaarn. Ik hoef maar met het oude exemplaar langs te gaan en hup, daar komt het uit de rekken.
Waar moet ik nu dat ene speciale lampje gaan kopen?
Het is in feite maar een piepklein en smal winkeltje. Een beetje rommelig. Ja, ze verkopen ook wat huishoudelijke apparaten, maar iedereen gaat vooral voor dat speciale lampje. En met het kundige advies van de vrouw of heer achter de toonbank. Een familiebedrijf, waarin iedereen verstand van lampen heeft. Waar vind je dat nog? Nergens vrees is.
Natuurlijk, ik kan naar zo’n bouwmarkt gaan. Eentje die zó groot is dat je erin verdwaalt. Daar waar ze verf, hout, machines en nog veel meer verkopen in alle maten en soorten. Ook lampen ja. Maar vaak juist niet dat ene lampje waar ik naar op zoek ben. En als je daar al iemand tegen het lijf loopt om advies aan te vragen, dan is dat nooit de deskundigheid die ik gewend ben in dat ene kleine winkeltje. Daar waar ik nog goedemiddag kan zeggen, mijn verhaal kan doen, vriendelijk te woord wordt gestaan en vooral geholpen wordt.
Een bedrijfje dat al aan duurzaamheid deed avant la lettre. Als ik met mijn oude maar naar mijn idee nog fraaie bureaulamp – ooit daar gekocht – langsging omdat die niet meer brandde, dan waren ze in staat om het hele ding te repareren op een soms onorthodoxe wijze. Dan hoefde ik geen nieuwe te kopen. Niet eens uit zuinigheid, maar meer met de gedachte: waarom moet ik die weggooien? Duurzaam dus. Repareren en hergebruik. Dat adagium kom ik in die grote bouwmarkten niet tegen. Die willen maar één ding: nieuwe exemplaren verkopen. Die oude kunnen naar het milieupark. Repareren kost te veel tijd, hebben ze doorgaans ook geen mensen voor.
Toch gaat de massa dáár naartoe en niet naar ‘mijn’ winkeltje. Jawel, ik kom er nog genoeg mensen tegen. Maar die zijn allemaal op zoek naar dat ene lampje of die ene afwijkende batterij. Ze kopen er doorgaans geen apparaat. Op die lampjes zit weinig marge, als ondernemer gaat je dan langzaam maar zeker het licht uit. Zeker als je in de binnenstad zit waar de vierkante meterprijs zo hoog is. Voor dit soort speciaalzaken is er geen plaats meer, die zie je nergens meer. Zowel de handyman als ook de onhandige kluns zijn verbannen naar de buitengebieden, naar de grote, onooglijke blokkendozen.
Nog hooguit een paar weken blijft het zaakje open. Ik heb de neiging om van allerlei soorten lampen nog een aantal exemplaren op te kopen. Maar ja, dat lijkt dan ook weer zo op hamsterwoede. Ik geef toe, een lichte paniek maakt zich van me meester. Want ik wil het licht waar nodig blijven laten branden.
