Toen ik er de eerste kwam, wilde ik er meteen blijven wonen, zóveel indruk maakte de stad op me. Terug in Maastricht dacht ik, wat heb ik hier nog te zoeken? Dat was enige decennia geleden. Van de week was ik er voor de dertiende keer, als ik de tel goed heb bijgehouden.
Destijds was er nog geen stappenteller, je maakte wel al de nodige kilometers, van blok tot blok. Deze week kon ik zien wat je daar zoal per dag loopt. Ik behaalde mijn persoonlijk record met 25.328 stappen op 1 dag, terwijl ik diezelfde dag toch ook nog een aantal taxiritten erbij had. Een stad ontdek je het best te voet, dan zie en voel je alles beter.
De deelnemers aan de marathon van New York maken dit weekend natuurlijk nog veel meer stappen. Bij 42 km zul je aan gauw aan even zoveel stappen met drie nullen erachter komen. Dat deed ik ooit in Parijs, maar ook toen was er nog geen stappenteller.
De sfeer is nergens zo adembenemend, zo opgewonden, je voelt de zogeheten ‘vibe’, de intense hartslag
De hardlopers zullen dit weekend in ieder geval kunnen genieten van heerlijk weer bij zon en een graadje of 22, ideaal. Ik begrijp dat het voor velen een kick is, om juist de marathon te lopen in ‘de hoofdstad van de wereld’. Dat moet zonder meer een sensatie zijn, zeker als je over de juiste conditie beschikt.
Er zijn tegenwoordig steden met nóg hogere gebouwen dan New York. Maar de sfeer is nergens zo adembenemend, zo opgewonden, je voelt de zogeheten ‘vibe’, de intense hartslag en je voelt je er vrij, dat kun je niet in elke stad met wolkenkrabbers zeggen.
Je komt er mensen tegen die nog heel klassiek gekleed gaan, anderen hebben paars haar en ringen door de neus. En alles wat daar tussen zit. Op Halloween zag ik nooit eerder zoveel spoken op straat, het leek wel carnaval, half New York liep als monster, skelet of vampier verkleed door de straten.
De stad leeft 24 uur, al ga ik nu niet meer tot vroeg in de ochtend de danstenten af. Een ochtend alhier kan ook mooi zijn. Wandelend of joggend door Central Park. Lopen op de uitgestoken punt op de 100e verdieping van The Edge. Of toch nog even naar het monument van 9/11, dat blijft indrukwekkend.
Met de veerboot naar Brooklyn en van daaruit via de Brooklyn Bridge terug naar Manhattan. Een fenomenaal gezicht. In Soho zag ik dat een aantal leuke restaurants plaats heeft gemaakt voor chique modewinkels van de grote wereldmerken. Die kunnen blijkbaar meer huur neerleggen. Want het draait in New York uiteindelijk om de vierkante-meter-prijs.
Zelfs kunsthandelaren van de categorie TEFAF moeten daar fors rekening mee houden. Ik bezocht er enkelen en zij moeten erg hun best doen om nog een redelijke plek te vinden om hun kunst te tonen, meestal op een etage. Wat niet wegneemt dat kunstliefhebbers juist in New York hun hart op kunnen halen. Bij MoMa struikelde ik zowat over de massa bezoekers uit heel de wereld.
Hoge inflatie en dure dollar? Het zal best, maar dat is niet te merken als je kijkt naar het aantal toeristen in de stad. De theaters op Broadway lopen nog altijd vol. Al vroeg ik me bij de uitstekende musical Moulin Rouge wel af waarom in hemelsnaam die airco zó veel koude lucht door de zaal moet blazen tijdens de voorstelling, waardoor je met je jas in zitten te bibberen.
Tja, die Amerikanen toch, het is me een volk. Hoewel, New York is niet eens Amerikaans. Het is een melting pot van alle culturen in de wereld samen. Dat maakt het waarschijnlijk zo bijzonder.
Maar of ik er nu nog zou willen wonen? Oef. Misschien een leuk huis in Brooklyn of Long Island, als de situatie zich zou voordoen. Maar het gebeuk in Manhattan, van drilboren op weer een bouwwerf tot met geluidsboxen uitgeruste fietstaxi’s, het luid getoeter van de auto’s en uiteraard de alsmaar loeiende sirenes, het zijn wel erg veel decibels bij elkaar.
Maar voor een weekje? Jazeker, tot de volgende keer.
