Allesbehalve een feestweek
Dus dat betekent balanceren op een wankel koord. Dan probeer je, ook in de avonduren, alle deadlines te halen, maar je kunt je niet afschermen van het dagelijkse nieuws, althans ik niet. Dus zat ik enkele avonden met de laptop op de schoot te werken, terwijl we de ontwikkelingen volgden in Berlijn.
Helaas daar een bevestiging van wat we al langer konden vrezen. Er lopen zoveel mensen in Europa rond, doorgaans uit islamitische landen, die niet alleen niets op hebben met onze cultuur, maar ook bereid zijn om ons aan te vallen. Minstens honderden, misschien wel duizenden.
Dan volg ik enerzijds niet de attitude van de rechts-radicalen die alle grenzen willen sluiten en onze eigen normen ruim overschrijden. Maar ik volg ook niet de vele naïeve vertegenwoordigers van de politieke correctheid, die nog altijd denken dat het om ‘een paar idioten gaat’. Actie is geboden, zo concludeert nu ook Angela Merkel. Ze kan ook niet meer anders. Ook zij is wakker geworden. We zitten met een structureel probleem.
Veel dichter bij huis deed zich een heel ander drama voor. Al vele jaren ga ik met enige regelmaat mee voor reportages op de tournees van André Rieu en zijn orkest. De eerste tv-reportage die ik in dit kader maakte, was in 1997 in Duitsland. Het was het eerste jaar van de regionale televisie in Limburg. Toen nog TV8.
In die beginperiode van de Limburgse televisie waren de optredens van André Rieu best al groot, maar in vergelijking met tegenwoordig nog heel bescheiden. Door regelmatig mee te reizen leer je behalve de maestro – die kende ik daarvoor al privé via een heel andere route – ook de orkest leden kennen. Op het vliegveld, in de bus, achter de coulissen, aan de bar. Een van de degenen met wie ik het snelste contact kreeg was Ruud Merx, de trombonist. En ook met zijn al even spontane vrouw Liane Lin. De ene keer ging het over vluchtige zaken, de andere keer over meer serieuze dingen. In ieder geval was Ruud een van de meest spontane, een van de meest pure orkestleden.
Was, moet ik zeggen. Want hij is niet meer. Tijdens de tour door Engeland ineens midden in de nacht getroffen door een hartstilstand. De sluipmoordenaar die altijd onaangekondigd toeslaat. Meerdere mensen in mijn omgeving is het overkomen, vaak fataal.
Ruud is nog een paar dagen blijven doorademen, maar nooit meer bijgekomen. Iemand met zoveel levensgenot, verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn gezin, naar zijn vak, naar zijn omgeving.
Dat de overige concerten in Engeland werden afgelast, bewijst hoe groot de shock is binnen het hele orkest, dat ik zo vaak heb meegemaakt als een rondreizende familie. André Rieu heeft altijd geïnvesteerd in een goede sfeer binnen het orkest, iedereen is er als het ware een VIP. Natuurlijk is er eentje de baas, maar die zit wel mee aan tafel na het concert.
Ik herinner me dat ik – naar ik meen in Mexico – nog aan Ruud en zijn vrouw vroeg hoe ze de toekomst verder zagen, op het moment dat hun orkestleider wat sukkelde met z’n gezondheid en er enige tijd had uitgelegen. Tja, ze maakten zich natuurlijk wel zorgen. Vonden vooral dat André goed voor zichzelf moest zorgen en zijn krachten moest verdelen.
Tja, dan verwacht je niet dat zo’n relatief jonge vent als Ruud dit ineens overkomt.
De donkere dagen voor kerst zijn voor André Rieu en zijn hele orkest meer dan werkelijkheid geworden. De emotionele klap is enorm gezien de onderlinge hechte band.
Als ik een volgende keer mee ga, waar ook ter wereld, zal het toch anders zijn. Want die Ruud was zo’n kleurrijke en vrolijke gast, die hoorde er gewoon bij.
Natuurlijk, het leven gaat verder, het orkest ook, er is geen andere keus. Maar de komende dagen zullen nog veel tranen vloeien om het verlies van zo’n fijne vent. Voor zijn gezin wordt het een heel moeilijke tijd. Met als troost dat ze een heel hechte club om zich heen hebben in het gevecht om hier doorheen te komen.
