Je zou anders geloven als je de media elke dag volgt, hetgeen ik wel doe. Maar toch waren er ondanks de oorlogen, energiecrisis en vele andere problemen toch ook mooie dingen in 2022.
Ik kan alleen voor mezelf spreken, want iedereen beleeft een periode weer anders. Ik zet niet alle mooie momenten op een rijtje maar pik er een paar uit, die meer vakmatig gericht zijn, maar ook persoonlijk plezier hebben verschaft.
Om te beginnen sluiten wij het jubileum ’25 jaar Chapeau’ af. Hoewel we alweer ruim bezig zijn met nieuwe activiteiten en ideeën, kunnen we terugkijken op een geslaagd zilveren feest. Dat bleef niet beperkt tot een mooie avond in mei voor onze zakelijke relaties. Door het jaar heen hebben we teruggekeken op de afgelopen 25 jaar. Opscheppen heeft geen zin, maar het doet deugd als heel wat mensen die gewend zijn zelf ook de mouwen op te stropen, constateren dat Chapeau een begrip is geworden in Limburg en gekoppeld wordt aan kwaliteit als basisprincipe. Het feit dat wij in die kwart eeuw vooral op zoek zijn gegaan naar wat er allemaal wél goed gaat in onze regio, en wat onze sterke troeven zijn, wordt kennelijk gewaardeerd. Dat is een stimulans om het nóg beter te doen in 2023.
Nochtans werden we het bijna afgelopen jaar getrakteerd op een forse tegenvaller, namelijk de verdubbeling van de papierprijs. Een stijging van maar liefst 100 procent in een jaar tijd. Als uitgever van een magazine met hoogwaardig papier dat je moet inkopen om 20.000 stuks te drukken, is dat een zeer vervelende situatie. Niettemin hebben we met veel extra inzet die kostenpost kunnen opvangen, zodat we het jaar toch gezond kunnen afsluiten. Maar de prijzen mogen in 2023 gerust wat minder, voor energie trouwens ook.
Een hoogtepunt was zeker ook de bekendmaking van de nieuwe Michelin-sterren met onder meer de twee sterren van Julemont in Château Wittem en de lang verwachte ster voor Atelier in Gulpen. Op het eigen Limburgs Culinair Gala kon de leiding van Michelin zelf zien hoe gedreven de nieuwe generatie chefs in onze regio aan de weg timmert.
Niet alles was ellende in 2022
Met kunst en cultuur kun je de dagelijkse misère die de wereld overspoelt, nog enigszins opvangen. In mijn geval beleefde ik op muzikaal vlak een aantal fantastische hoogtepunten, met in de eerste plaats het bijwonen van het beroemde Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker in de Muzikverein in Wenen. Ondanks allerlei coronabeperkingen en getooid met en verplicht mondmasker was het niettemin een fenomenale ervaring. Live voel je dat veel dieper dan op televisie. Het inspireerde me om de uitnodigende partij – de Belgisch-Limburgse harpiste Anneleen Lenaerts – te vragen voor een vaste column in Chapeau, omdat ik zeker wist dat ze over zóveel creativiteit en talent beschikt, dat ze zou kunnen zorgen voor een telkens boeiende bijdrage aan Chapeau. En ook dat heeft ze helemaal waargemaakt.
Haar solo-concert tijdens TEFAF in de St. Janskerk was meteen een tweede muzikaal hoogtepunt in het jaar. Je kon er een speld horen vallen, zozeer was het publiek onder de indruk van de prachtige muziektonen.
Een derde hoogtepunt op dat vlak beleefde ik op de Salzburger Festspiele waar ik de hele Messiah van Händel mocht bijwonen, uitgevoerd door Le Concert des Nations en dirigent Jordi Savall met La Capella Reial de Catalunya. Dat was zo’n avond dat je helemaal wegdroomt. Een dame naast me zei dat het voelde alsof we met z’n allen naar de hemel gingen. Niet letterlijk gelukkig, maar ik begreep wat ze bedoelde.
En tenslotte was ik persoonlijk ook erg onder de indruk van het concert van de broers Lucas en Arthur Jussen met de philharmonie zuidnederland, vlak voor de kerst in de theaters van Heerlen en Maastricht. Grote muzikanten die internationaal hoge ogen gooien. En ook met Limburgse roots.
Er komt gelukkig nog veel kwaliteit uit onze regio. Die moeten we koesteren en van genieten, ook in het nieuwe jaar.
Jo Cortenraedt
