Iedereen is de weg kwijt…
Deze week maakte ik een reis door de tijd mee, aangeboden door Frank Boeijen. Eén van mijn jeugdhelden. Vele opgenomen en gekochte TDK-bandjes werden in de 80’er jaren stuk gedraaid, in mijn grote Geleense zwarte tienerkamer-stereotoren.
Woensdagavond zag ik Frank Boeijen dan eindelijk live. 35 jaar na het hoogtepunt van mijn aanbidding speelde hij tegenover me zijn beste repertoire. Van eind jaren zeventig tot aan zijn nieuwste werk, a walk down memory lane.
Het was op de avond van een warrig Kamerdebat over stikstof, waarin Mark Rutte met woorden goochelde en de oppositie vertwijfeld achterliet. Wie weet nog waar ie aan toe is?
Het was ook op de dag na mijn verjaardag, waarin ik samen met mijn dementerende moeder terugkeek op mijn jeugd. Een gesprek dat heen en weer door de tijd katapulteerde, van mijn geboorte tot aan gisteren. We reisden richtingloos door de jaren.
Frank Boeijen’s geluid en teksten waren op zijn 65e passender bij mijn leven dan ooit.
Frank sloot zijn concert vanzelfsprekend af met zijn grootste hit: Kronenburgpark. Met daarin de legendarische tekst: “en vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt”.
Beter kon mijn idool het niet bezingen. Een zin die in deze wereld van achterdocht, complotten en politieke spelletjes nog steeds actueel is.
En die helaas ook soms past in de geest van mijn lieve moeder. ‘Vraag niet naar de weg’.
Frank was weer raak. En ik was gelukkig dat mijn idool vele jaren na dato de weg naar mijn hart weer vond. ‘Wit of zwart, koud of warm’. Frank Boeijen’s geluid en teksten waren op zijn 65e passender bij mijn leven dan ooit.
