Powervrouwen
Aan ideeën geen gebrek. Ik had deze week kunnen schrijven over Maastricht Aachen Airport, over Schiphol, over Tom Dumoulin of de laatste Giro-ervaringen mijn part.
Maar al het nieuws, hoe interessant ook, viel in het niet bij het verlies van twee powervrouwen.
Donderdag en vrijdag nam ik afscheid van twee lieve, slimme, knappe, warme en inspirerende vrouwen, slechts 75 jaar. Ze droegen hun Alzheimer-lot met het glas half vol, met optimisme en dankbaarheid. Totdat ze allebei deze week niet meer wakker werden. Ze kenden elkaar niet, maar ik kende ze allebei heel erg goed. Ze speelden een grote rol in mijn leven. De een als schoonmoeder, de ander als soort van verwen-moeder, die mij onder andere opving in de tijd dat ik plotseling mijn vader verloor.
Twee bijzondere voorbeelden, hun leven lang al. De een voltooide de sociale academie en hielp jonge kwetsbare gezinnen een eigen leven op te bouwen. De ander runde een grote fysiotherapiepraktijk. Beiden succesvol en geliefd. Door hun warmte, vrolijkheid, empathisch vermogen en eeuwig optimisme. Liefhebbende echtgenotes, moeders, oma’s en vriendinnen.
Een verdrietige week waarin het eerste verlies geïncasseerd werd, en vanaf nu alleen nog maar de herinneringen voortleven. “Ik vind het gewoon stom”, was het eerlijke commentaar van de kleinkinderen die hun oma verloren. Het plotseling ‘fysiek er nooit meer zijn’, is iets dat wij als volwassenen al nauwelijks kunnen bevatten. Laat staan de kinderen.
En het echte leven draait intussen gewoon weer door. Want Maastricht Aachen Airport gaat wel een nieuwe levensfase in. Schiphol heeft meer leven dan het lief is en Tom Dumoulin neemt dan weer afscheid van zijn wielerleven.
Na een hectische, verdrietige, maar ook bijzondere week sta ik dit weekend even stil ín en bij het leven. Even een dagje niks vandaag op deze Pinksterzondag. De dag dat de Heilige Geest ooit neerdaalde over de apostelen om te vertellen over het leven en het sterven van Jezus Christus.
Nu gaat iedere vergelijking met de Heilige Geest mank hoor, en aan heiligverklaringen doe ik niet. Maar ze dragen wel voor eeuwig een aureool in mijn persoonlijke geloof. Hopelijk tot ooit, lieve Karina en Ria.