Eend gecanceld
De kaarsen vlogen je deze week om de oren. Zelfs zo zeer dat ik bij de plaatselijk Hema niet eens meer om de kaarsen-sectie durfde te vragen bij de kassa. Wie weet wat ik wel met zo’n kaars zou doen?!
Een jeugdzonde voor de een, een reden om te verbannen voor de ander. Het gevoel van het slachtoffer destijds is haast niet voor te stellen. Dat je daar 50 jaar na dato aan wordt herinnerd, en dat Angela de Jong dat op iedere zender nog maar eens voor je duidt. Als tv-recensent ga je toch over TV maken? Maar kennelijk mag je dan ook alles becommentariëren wat er op tv wordt gezegd. Dan heb je er wel een dagtaak bij, zeg maar. En die vervult Angela dag ook letterlijk op ieder moment van de dag, met verve.
De spaarzame vrouwtjes in de vijver worden opgejaagd door een stuk of wat mannetjes.
In de nieuwste “cancel-rel-week” liep ik aan de vooravond van het grote Koningsdagfeest door hartje stad Maastricht. Johan had zijn zelfverklaarde ‘verkrachtingszonde’ nog maar net opgebiecht en ik werd al geconfronteerd met mijn eigen jaarlijkse wegkijken in de vijver van het Maastrichtse stadspark.
Waar de eenden-populatie doorgaans zorgt voor pais en vree. Behalve in dit bronstig seizoen! Een paar jaar geleden belde ik zelfs de dierenambulance. Een vrouwtjes-eend met bloed in haar nek, achtervolgd door een stel überhitsige mannetjes, waar zelfs Johan nog een puntje aan zou kunnen zuigen.
Het gaat er namelijk niet bepaald liefdevol aan toe, kan ik u zeggen. De liefde der eenden kent geen grenzen, dus van overschrijding daarvan kan al helemaal geen sprake zijn. De spaarzame vrouwtjes in de vijver worden opgejaagd door een stuk of wat mannetjes. Een op vijf is geen uitzondering. De vrouwtjes vliegen en rennen weg, de mannen jagen alsof hun leven er vanaf hangt.
Het vrouwtje in kwestie werd ondergedompeld, haast verdronken en agressief gepikt in haar nek en op haar hoofd. De ambulance kwam en nam het dodelijk vermoeide en gewonde vrouwtje mee, de mannen in verbazing achterlatend. Ocharm de overige vrouwen….nog meer hitsige mannen op roverspad, en nog minder prooi ook.
Deze week zag ik het hele tafereel weer. Vier vrouwtjes die overal en nergens heen renden, met soms wel vijf mannetjes per stuk erachteraan rennend, zwemmend of vliegend. De brute verkrachtingen in de Stadsvijver horen kennelijk bij het seizoen. En in alle machteloosheid keek ik toch maar weg. ‘Het is de natuur he’, hield ik mezelf voor. Maar vervolgens las ik dat het vaak gebeurt uit verveling. VERVELING!! Dus als eenden door mensen worden gevoerd, dan hebben ze tijd over. En die tijd doden ze met het verkrachten van vrouwtjes. Die dan weer op hun beurt vluchten en getraumatiseerde kuikens achterlaten zonder moeder, en met een opgefokte agressieve vader. Dus….
Een dag later at ik op Koningsdag buiten de deur, na een heerlijke dag vol Oranje-trots in Maastricht. Ik zag eend op de kaart. Dit was mijn kans. No way! Nu probeer ik vlees steeds meer te laten staan, maar toch zeker op de dag na het zien van die nieuwe brute verkrachtingen.
En zo deed ik toch even mee aan de cancel-cultuur. En eerlijk, dat voelde even heel erg goed!
