Goud waard
Eens in de vier jaar wil ik alles weten van de Laser Radial klasse, de Waza-ari of de Tkatchev-techniek. Je ontkomt er deze dagen ook niet aan, maar zelfs de grootste sporthater moet toch geregeld smelten deze dagen. Voor de tranen van Tom Dumoulin, de oorbellen van Annemiek van Vleuten, de knie van Kimmann of het kapsel van Kiran Badloe.
Tokyo 2020 zijn vreemde Spelen. Geen publiek, geen huldigingen, maar wel angstige sporters in duistere corona-quarantaine hotels. En toch beklijft het. Uren zit ik voor de buis, check ik mijn telefoon of sta ik eervol zelf voor de Eurosport-camera om de beelden in de huiskamer te brengen.
Onze sporthelden leren ons dat ze met precies hetzelfde bezig zijn als wij. Het leven leven en proberen goed te doen
Ik las deze week over kritiek op enkele lokale sportjournalisten die de sporters te veel op de emotie zouden bevragen. Over de sportieve burn-out van Tom, de beroerte van de vader van Juul Franssen of het gevoelige vertrek van Oranje bondscoach Sarina Wiegman. ‘Alsof de sportieve prestatie zelf niet voldoende is?’
Tuurlijk is de sport zelf voldoende, maar deze extra verhalen maken dat we de sport nog meer gaan doorleven. Omdat de sport een metafoor voor het leven is, waar we allemaal getuigen zijn van mensen die vallen en opstaan. Die moeten leven en presteren onder druk, die hoogte- en dieptepunten meemaken en daarmee om moeten gaan.
Tom’s comeback maakt dat we met zovelen in de vroege ochtend op woensdag zaten te kijken. “Lukt het Tom om na een gedwongen mentale pauze van vier maanden weer terug te keren op niveau”. En passant brak Tom meteen een lans voor veel anderen, sporters en niet-sporters. Het is ok om je soms even gewoon niet goed te voelen, zeker in een social-mediawereld waarin alles geweldig lijkt te gaan. Om dat te erkennen en dan gewoon even pas op de plaats te maken. En in het geval van Tom pakte dat ook nog heel goed uit met een prachtige zilveren plak.
Het was ook ok geweest als Tom tiende was geworden. Zijn lach aan de vooravond van de tijdrit was namelijk al goud waard en voor iedereen een mooi voorbeeld dat die gedwongen pauze en pas op de plaats zin heeft en zin geeft. Tom maakte het bespreekbaar.
De verhalen van de sporters van vandaag zijn een spiegel voor het leven. En is dat niet juist de spiegel die we vaak onvoldoende zien? Zagen we alleen maar gouden medailles zonder verhaal, dan zouden we wellicht snel verder gaan in onze eigen mooie selfiebubbel. Nu zien en horen we ook kwetsbaarheid en relativerende dankbare sporters. De Spelen zijn daarom voor mij inspirerende dagen. Nog los van de Tkatchev of Waza-ari, onze sporthelden leren ons dat ze met precies hetzelfde bezig zijn als wij. Het leven leven en proberen goed te doen. Goud waard!
