Rondje van Tom
Vernielingen in Limburgse steden, voetbalsupporters als reddende angels en vaccinaties die op zich laten wachten. Ik denk dat we allemaal wel eens een Tom Dumoulin-gevoel ervan krijgen.
Het gevoel van – het niet meer zien zitten -, van klaar zijn om geleefd te worden. Want uiteindelijk worden wij allemaal meer geleefd dan ons lief is. En zouden we, net als Tom, even daarvan willen losbreken. Gewoon even verstoppen, weg van alle verwachtingen en verplichtingen. Wie wil dat niet, zeker nu?
De binnenstad van Maastricht was al een akelig leeg centrum geworden met sloten op de deuren. Nu zijn er zelfs houten planken voor getimmerd, afgesloten van de buitenwereld. Veel tekenender wordt het niet.
De Markt is een onneembare vesting geworden, voor zover je het überhaupt nog zou willen innemen. De fraaie blik is aardig vertroebeld met het hout voor de deur. ‘Ik zie door het hout de winkel niet meer’, hoorde ik deze week al voorbijkomen.
Ironisch genoeg was dat Maastrichtse hoogtepunt op de Markt in 2017 Tom’s dieptepunt.
Hoe groot is het contrast met de Markt op 31 mei 2017. Meer dan 10-duizend mensen op het plein. Met borden in de hand met daarop ‘Gruuts’, ‘Sjevraoje’ of ‘Kwestie van geduld’. Borden die trots en eenheid uitstraalden. Duizenden mensen, dicht bij elkaar voor een roze gekleurd podium.
‘Uzze Tom’ werd gehuldigd als winnaar van de Ronde van Italië. Ineens op gelijk hoogte met de aanwezige wielerhelden Jan Janssen en Joop Zoetemelk. Grootheden die het land in vervoering brengen, die zorgen voor vereniging, ongeacht kleur. Of het nu Nederlands Elftal-Oranje is of Giro-roze.
Ironisch genoeg was dat Maastrichtse hoogtepunt op de Markt in 2017 Tom’s dieptepunt. Het moment waarop hij er meer dan ooit achter kwam, dat roem zijn plezier in de weg staat. En zo werd ons plezier zijn lot.
Hij is er klaar mee. Net zoals wij ook klaar zijn met deze tijd. Onze Maastrichtse held is van het schild gestapt, waar wij hem zo graag op hesen. En waar wij ons door verenigd voelden in onze te strakke roze lycra truitjes. Het is hem meer dan gegund, een keuze voor levensgeluk is altijd de beste keuze.
Over 4 maanden is de Giro 2021 voorbij. Zonder Tom, zonder huldiging op de Markt.
Maar ook zonder dichtgetimmerde ramen, maar mét terrassen waar mensen proosten op hernieuwde vrijheid. En Tom geeft een klein rondje, in plaats van er een te rijden.
Klein geluk in het verschiet
