Een lesje onderwijs
Acht jaren zijn voorbij gevlogen. Het is een cliché, maar waar is de tijd gebleven dat ik met mijn kleine dochtertje (met vlechtjes in het haar) hand in hand voor het eerst het schoolplein opliep.
Deze week liep ik zelf alleen het schoolplein van een grote middelbare school op. Samen met zo’n 200 andere ouders, die ineens die nieuwe wereld instapten. Keuzes maken op weg naar volwassenheid.
Ik vond het een spannende avond. Binnenkomen in een grote hal, uitermate vriendelijk ontvangen, daar niet van. Maar als ik al onder de indruk raak van dat grote gebouw, al die lokalen en vele mensen, wat moet mijn 11-jarige dochter daar dan wel niet van vinden?
Ik werd een klaslokaal ingeloodst, samen met 20 nietsvermoedende ouders. Waar twee wederom uiterst vriendelijke docenten ons verwelkomden. De een gaf natuurkunde, de ander pottenbakken. Fantastisch ambacht, ik heb de bakken zelf in de tuin staan, maar met mijn beperkte schoolse blik sta ik dan toch even raar te kijken. Ik kom nog uit de middelbare schooltijd, waar zuster Arnolda als hoofd van Sint Anna de scepter zwaaide. Simpel vakkenpakket, discipline en een gebed om de dag mee te beginnen. Punt.
Klinkt ouderwets he… en dat is het ook.
Vergeef me dan dat ik moet wennen aan het principe van ‘leren met hoofd, hart en handen’. Ik vind het vrije school-idee bijzonder interessant. De stof wordt driedimensionaal opgenomen, creativiteit wordt gestimuleerd en sociale vaardigheden verder ontwikkeld. Maar tegelijk voel ik ook lichte paniek.
Is dit wel de juiste pad naar hun toekomst? Gaan ze hier leren wat ze straks nodig hebben? De maatschappij verandert zo snel: digitalisering en robotisering. Wat moet deze generatie nu eigenlijk leren en welke vaardigheden passen daar bij?
En hoe verhoudt zich dat tot pottenbakken?
Naar buiten lopend sloeg de twijfel dus toe. Vrije school, of toch regulier middelbaar onderwijs? Een grote scholengemeenschap of liever kleinschalig? Rekening houdend met haar sociale netwerken of juist loslaten? Ik snap dat docenten naar het Malieveld gaan. Het draait deels om geld en werkdruk. Maar het draait ook om erkenning en waardering voor dat belangrijke vak.
Dit zijn de mensen die onze kinderen uiteindelijk sturen op de snelweg van hun leven, met allerlei belangrijke afslagen. De basis voor geluk, de instelling waar ze zich sociaal ontwikkelen, waar ze wijzer worden gemaakt, waar ze leren kritisch te denken, waar ze wegwijs worden gemaakt in de wereld. En dat alles in een van de meest verwarrende periodes van hun leven: de pubertijd.
Keuze-verantwoordelijkheid. De open dagen van drie scholen staan in de agenda. Ontmoetingen met de mensen die de druk ervaren van veeleisende ouders, die alleen maar het beste voor hun kind willen. Je zou onder minder druk kunnen bezwijken.
De juiste keuze in het onderwijs. Met hoofd, hart en hand besluiten. En ik vraag me af: wat zou Zuster Arnolda ervan vinden?
Sander Kleikers
