Ik wilde graag nog een keer terugblikken op de Spelen. Nog even mijmeren over de lach van Irene Schouten, de traan van Suzanne Schulting. Het afscheid van Sven Kramer of het record van Ireen Wüst.
En ik wilde graag vertellen dat het zwarte gat dat ik vreesde na bijna drie weken Olympische Spelen wel meeviel, omdat ik inmiddels alweer drie dagen in Gent zit. Voor Omloop het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. Het openingsweekend van het wielerjaar, waar eigenlijk iedere liefhebber na het WK van september alweer naar uitkijkt.
Poetin wachtte de afgelopen weken nog, omdat hij ergens de Spelen en het wereldtoneel met zijn eigen atleten respecteert.
Maar ik besef dat het weinig waard is, hoe relatief dat allemaal is. Althans, zo voel ik het. Als je kijkt naar vluchtende Oekraïners voor Russische bommen en jagende tanks. Als je weet dat op een paar uur autorijden een agressieve en primitieve machtsstrijd wordt gevoerd. Van het niveau waarvan je dat eigenlijk niet meer verwacht. Van een dreiging waarvan je je dat eigenlijk niet meer kon voorstellen. En waarbij je verdere escalatie niet eens meer durft uit te sluiten.
Poetin wachtte de afgelopen weken nog, omdat hij ergens de Spelen en het wereldtoneel met zijn eigen atleten respecteert. Zo lijkt het. Verklaar anders maar eens dat hij meteen na de Spelen van Sotchi de Krim annexeerde, en niet eerder. En nu, drie dagen na Beijing, meent hij ineens de Donbas te moeten erkennen en zogenaamd verdedigen.
Ik verlangde dinsdag al terug naar mijn Olympische kleine studiootje om je weer mee te nemen langs alle actie in China. Waar Russische en Oekraïense atleten elkaar nog konden feliciteren met hun gouden of zilveren levenswerk. Nu verlang ik er nog vuriger naar terug, al was het maar om die wapenstilstand tijdens de Spelen te respecteren.
Maar het is niet zo.
En natuurlijk gaat het leven door, gaan we vandaag carnaval vieren, skiën, wielrennen kijken of gewoon er even op uit. Omdat we zelf kunnen bepalen wat we willen en waar we dat willen. Bedenk dan ook heel even dat dat niet vanzelfsprekend is. Omdat nog geen 2000 kilometer verderop mensen in kelders hopen, dat ze die vrijheid ooit weer terug krijgen.
