De zaak
De zaak verdwijnt. En daarmee de ziel van het huis waar ik ooit opgroeide. In de Raadhuisstraat 11 in Geleen, waar in de jaren ’70 en ‘80 de bomen tot in de hemel groeiden. Waar ik als kind niet op straat kon spelen, omdat er te veel mensen liepen. Waar de weekmarkt door de hele Westelijke Mijnstreek werd bezocht. Het straattheater de regio naar het centrum lokte, de vele terrassen overvol zaten en de kermis een van de grootste van Nederland was. En waar mijn ouders al tientallen jaren hun herenmodezaak hadden.
Met mama, papa en mijn zus woonde ik boven de zaak. De constante stroom van mensen die voorbijliep vond ik heerlijk. Al heb ik de straatmuziek met ‘Blue Eyes’ van Elton John op repeat ook vaak verfoeid. Of de klok van het stadhuis, die ieder kwartier dezelfde tonen produceerde, ook ‘s-nachts.
Ik kwam naar beneden in de zaak om papa en mama te zien. Ze waren vaak bezig met klanten, maar ik vond het heerlijk om er gewoon rond te lopen om in een hoekje stil te zitten kijken. Soms verplicht een handje geven, dan weer even mee helpen uitpakken als nieuwe overhemden of truien werden geleverd. Of ‘balansen’, op de eerste dag van het nieuwe jaar alle aanwezige kledingstukken turven.
De zaak was ons leven, totdat papa 25 jaar geleden plotseling overleed en we vrij snel de zaak overdeden aan Sjef, een hele fijne gepassioneerde man uit de herenmode die uiteindelijk met zijn eigen label ermee verder ging. Waar de stad helaas in verval raakte, bleef de zaak fier overeind met dezelfde uitstraling waar ik zo trots op was.
Deze week las ik het bericht dat Sjef vertrekt uit Geleen en in Beek zijn zaak voortzet. Het was even slikken, het laatste stukje persoonlijke hart in Geleen dat daarmee vertrekt. De herenmodezaak van papa wordt straks een horecabedrijf. Zal vast heel mooi worden, maar het is nooit meer de plek waar ik als kind me even in kon terugtrekken om bij mijn ouders te zijn. Waar ik de geur van de kostuums kon opsnuiven, de conversaties van mijn ouders kon volgen of kon genieten van voorbijtrekkend winkelend publiek.
Het leven gaat verder, ik weet het. Maar soms wil je gewoon dat het even stilstaat, omdat het goed voelt. Ik heb nog wat oude foto’s, verhalen en herinneringen. En hoe fijn dat ook is, het is een kleine pleister op de wonde van de realiteit. De zaak is niet meer.
