Relativering
Vlaggen halfstok, cafés gesloten en praatsessies in buurthuizen. Ik begrijp dat er dagen van regionale rouw zijn uitgeroepen. En arme waarzegster Ria. Jarenlang zag ze aankomen dat Maastricht zou winnen. Het medium Ria moest het nu toch afleggen tegen het medium NPO. Zero Points!
Na Culturele Hoofdstad ook geen Songfestival-hoofdstad. En weer krijgt de regio een ‘nee’ te horen. Ik zag in de media al krachttermen als ‘drama’ en ‘nieuw trauma’ voorbij komen. Ik schrijf overigens letterlijk en figuurlijk op afstand. Ik zit in Spanje en doe deze weken verslag van de Vuelta. Dus het raakt me echt minder. Sorry. Ik zit even in de wielerbubbel.
Tuurlijk, ik vind het echt een gemiste kans en heel erg jammer voor de regio waar ik trots op ben. De beslissers hadden ballen gehad als ze Maastricht hadden gekozen (ik schreef er eerder op deze site een blog over). Maar het is niet zo. ESF Maastricht was een kans. Het lukt of het mislukt. Punt.
Is dat traumatisch? Natuurlijk niet! Deze campagne zorgde voor een bijzonder positieve stemming over Limburg. In het hele land (met uitzondering van Rijnmond misschien) werd het de regio gegund. Maastricht presenteerde zich voortreffelijk en werd uiteindelijk tweede van de zes. De landelijke aandacht was groot. En we hebben nog steeds een volle portemonnee. Knap werk!!
Dus door, naar nieuwe doelen. Daarover gesproken: donderdag keek ik hier vanuit Spanje online naar de Belgische tv. Daar zag ik nog een paar flarden van de Europacup-wedstrijd tussen Antwerp en AZ. De Alkmaarders maakten in de verlenging gehakt van de Belgen, die strijdend ten onder gingen. Op de tribune vierden vervolgens Antwerpse ‘fans’ hun frustraties bot op de eigen stoeltjes, en op elkaar…Totale idioterie na een hele mooie wedstrijd. Commentator Filip Joos sprak er terecht schande van en gaf zijn commentaar vervolgens een bijzonder relativerend einde.
Ik schrok ervan, want het was een nogal a-typische afsluiting. Geen populaire of groteske woorden.
‘Het is jammer voor Antwerp, maar het verlies staat in geen verhouding tot wat in Spanje zojuist ex-bondscoach Luis Enrique is overkomen…’ Zijn stem sloeg over en het bleken de laatste woorden in deze wedstrijd.
Ik wist niet goed wat hij bedoelde en zocht het meteen op, in de Spaanse media. Luis Enrique verloor die avond zijn dochter van 9, strijdend tegen botkanker. Ik zag zelfs een foto van het spelende meisje met haar vader erbij. In betere tijden.
Dus….
Vuelta-klassement van Poels naar de knoppen? De knie van Kruijswijk kapot? Antwerp verliest van AZ en geen songfestival naar Maastricht? Drama? Trauma?
>
Think again.
Sander Kleikers
