Communicatieve toekomst
‘Want wat weten ze als ze geen nieuws meer volgen, niet naar een ander luisteren, verder zakken in het moeras van eigen gelijk en nauwelijks nog communiceren?’
Ze zijn ongelooflijk slim, slaan me om de oren met kennis over Peter de Grote, een Playstation console of het Cyrillische alfabet en de Russische taal. Maar een krant lezen of nieuws via een onafhankelijke nieuwsbron volgen is er nauwelijks bij. Op verzoek gaf ik een korte presentatie over mijn werk (journalistiek-communicatie) aan 14-15 jarigen op een middelbare school.
Juist in de week dat Famke-Louise (deed eerst mee, toen niet meer mee en nu toch weer mee) samen mét Diederik Gommers (ic-baas en doet altijd mee) over corona berichtte, in plaats van tégen. Want wat wist Famke nu eigenlijk, of wat weten we zelf? Wie praat met wie en in welke cirkels blijven we hangen?
Ik maakte me daarom een beetje zorgen over die slimme jonge scholieren. Want wat weten ze als ze geen nieuws meer volgen, niet naar een ander luisteren, verder zakken in het moeras van eigen gelijk en nauwelijks nog communiceren? En dit klinkt vast oud en stigmatiserend, en dat is het misschien ook. Maar het was een tekenende observatie, die ik zelf bij mijn eigen kids ook ervaar. Een krant op tafel is een -hinderlijk in de weg liggend- obstakel. Maar hoe onderscheiden ze dan ooit echt van fake nieuws?
In dat kader: ruim 1,5 miljoen mensen keken wel op SBS naar de Rijdende Rechter, hoe daar de ene Landgraafse buur de andere treiterde met orgasme-geluiden. Dat nieuws wordt dan weer wél breed gevolgd, over fake gesproken…
Er waren op de middelbare school zo’n 10 ouders die over hun beroep spraken, van huisarts tot fotograaf en van rechter tot Russisch vertaler. Na afloop mochten de leerlingen naar hun favoriete spreker om door te praten en eventueel gegevens uit te wisselen voor meer info.
Het duurde even, totdat twee lieverds mijn eenzaamheid beëindigden. Of ze kwamen uit interesse of piëteit is me niet duidelijk. Ik was al lang blij dat ik niet meer alleen stond op de middelbare school, de plek waar ik als menneke bang was om als laatste te worden gekozen.
Van de 50 leerlingen liet 96% me dus staan. En ik had alle energie en sprekers-ervaring erin gestoken, aangesloten bij hun taal en denkbeelden, maar kreeg weinig terug. Ik nam het maar niet (te) persoonlijk maar zag wel een signaal. Journalistiek is geen vak waar kennelijk behoefte aan is. Althans, niet op deze leeftijd. Ze lezen of kijken geen nieuws, laat staan later nieuws maken.
Terwijl iedereen tegenwoordig journalist is of nieuws kan maken. De komst van Weltmeister Mario Götze bij PSV werd nota bene wereldkundig gemaakt door de fritenboer bij het stadion, die de abnormaal dikke Duitse auto zag en het via vrienden op socials zette.
Het belang van journalistiek en degelijke nieuwsvoorziening in een notendop.
De moedige Diederik Gommers die erin slaagde om Famke-Louise met een aai en gesprek aan te laten haken is het beste bewijs dat we samen met elkaar in gesprek moeten, zonder direct te oordelen. Of zoals de Taskforce BEST deze week in haar rapport ‘Limburg na Corona’ beschreef: samenwerking en samenkomen, om ‘het blijven hangen in eigen gelijk’ tegen te gaan. Zoek dat rapport maar eens op, het staat op limburgnacorona.nl, en als je dat niet gelooft zijn er verschillende old-school (maar oh zo fijne) kwaliteitsmedia in de regio die er uitgebreid over berichtten. Op papier, met video en zelfs met Insta-posts. Een rapport over en voor de toekomst, maar dan moet het wel eerst gelezen worden.
