Politieke schaduw
Het is nogal een klus om een provinciaal debat te volgen. En je moet een taaie zijn om hoofd- en bijzaken te kunnen onderscheiden. Want die zijn er nogal wat. In de Staten-debatten van de afgelopen twee vrijdagen probeerde ik voortdurend de lijn te zoeken en vast te houden, maar dat viel nog niet mee. Vooruit, het abrupte einde maakte het wel overzichtelijk ineens, hoe pijnlijk ook.
In mijn vorige blog schreef ik al over de vergrote kloof tussen politiek en maatschappij en het daarmee gepaard gaande vertrouwen. Ik snap goed dat veel mensen bij dit debat in de ochtenduren afhaakten. Ik zag 12 fractievoorzitters die van papier eigen doordachte statements voordroegen. De een beter dan de ander, maar soit. Tussendoor werden de sprekers ook nog eens onderbroken door collega-fractievoorzitters. Het is dus al moeilijk om 12 meningen te overzien, laat staan als ze worden opgeknipt in losse deelvragen door de vele interrupties. Maar ik ben erbij gebleven. Al was het maar voor dit stukje. En de opgebouwde spanning richting de afloop.
Vertrouwen en vertrouwelijkheid kwam vrijdag non-stop voorbij. Is er nog vertrouwen in het College? Is de gouverneur te goed van vertrouwen? Vertrouwen de Statenleden elkaar nog? Moeten de bewijsstukken in 25 ordners vertrouwelijk worden behandeld of niet? Waarom wordt er weg gelakt of is er mogelijk weg gelekt? En moet daarom het huidige bestuur en de gouverneur opstappen?
Want kan je met een nieuw bestuur dat vertrouwen snel herstellen? Immers komt dat vertrouwen te voet en gaat te paard. ‘Zonder vertrouwen is besturen onmogelijk’, concludeerden de gouverneur en GS, waarmee de lijdensweg van de afgelopen weken voorlopig eindigde.
Verschillen worden altijd benadrukt in de politieke arena, waar ik graag zou willen focussen op overeenkomsten. Wat kunnen we samen oppakken in het belang van Limburg?
“En nu Limburg?”, kopte De Limburger zaterdag. Precies mijn zorg.
Ik sta niet graag in de schoenen van de Statenleden die hiermee door moeten. Want ook al is het Gouvernement stuurloos, de vele vertrouwensvraagstukken zijn er nog. En de provincie staat voor enorme uitdagingen, maar ook kansen. Limburg na Corona: samen werken aan een betere provincie, digitalisering, verduurzaming, onze arbeidsmarkt, infrastructuur en landschap.
Verkiezingen zijn er pas over twee jaar. De enige manier om nu het vertrouwen te herstellen is om de prioriteiten voor de komende twee jaar scherp te krijgen. Hiervoor hebben we kundige vakinhoudelijke bestuurders nodig die de verantwoordelijkheid durven te nemen om samen met alle politieke en niet-politieke partijen de provincie op koers te houden en waar nodig te brengen. Waar 12 fracties samen toch ook behoefte aan zullen hebben, zij het met nuanceverschillen.
Verschillen worden altijd benadrukt in de politieke arena, waar ik graag zou willen focussen op overeenkomsten. Wat kunnen we samen oppakken in het belang van Limburg?
Dan moet je elkaar wel vertrouwen. En soms over je eigen politieke schaduw durven heenstappen. Als dat lukt, dan heb ik alle vertrouwen in mooie toekomst hier!
