De kloof dichten we zelf
Met nog een dikke maand te gaan, neemt de verkiezingskoorts stilaan toe. Althans in de bubbel waar ik me af en toe in begeef als moderator of debatleider. Maar ik kan me best voorstellen dat de aanstaande provinciale statenverkiezingen (15 maart) nog niet helemaal tot u zijn doorgedrongen.
Misschien las u intussen wel over de toegenomen bedreigingen aan het adres van Statenleden. Of kreeg u berichtgeving mee over de aan- of afwezigheid van leden in de Statenvergaderingen. En wellicht heeft u iets gehoord over het belang van debat en tegenspraak in een stad.
De essentie van participatie: deelnemen aan het gesprek over wat goed is voor ons.
Mogelijk haalt u nu al uw schouders op en klikt u snel verder naar de volgende post of foto van een ander, want “saai….” Ik neem u dat allesbehalve kwalijk. Het volgende verhaal over politiek en participatie, over afkalvend vertrouwen in die politiek.
Snap ik ook, in een wereld waarin alles wordt betwist, vol meningen die in bedachte algoritmes in uw timeline komen: wie kan je nog wel vertrouwen? En toch kent u mij wellicht als eeuwige goedgelovige optimist, en dat ben ik ook. Daarom kijk ik zeer uit naar de verkiezingen én ben ik daarnaast ook heel benieuwd naar nieuwe vormen van participatie. Hoe kunnen we meer invloed hebben op ons dagelijks leven, efficiënt en effectief.
Deze week leidde ik misschien wel de laatste avond van Debatcentrum Sphinx in Maastricht. Waar de afgelopen twaalf jaren verschillende thema’s werden besproken met verschillende mensen. Een gratis open podium in de stad, mede mogelijk gemaakt door een financiële bijdrage van de gemeente. En dat lijkt nu te stoppen…
Deze (mogelijk) laatste avond ging juist daarom over participatie. Over deelname, het belang van het gesprek, van naar elkaar luisteren, van tegenspraak. Een open podium waarin we samen discussiëren en waarin we gefundeerd koers bepalen.
We spraken over wethouders die zich vaak zo verantwoordelijk voelen voor het maken en uitvoeren van beleid, dat ze dat dus niet zo makkelijk overdragen aan inwoners. Over de toegenomen individualisering van de afgelopen jaren, en hoe dat de gemeenschapszin negatief heeft beïnvloed. Over de gevolgen van corona, waardoor we elkaar minder konden ontmoeten. Over de openbare ruimte, die steeds minder ruimte biedt aan ontmoeting.
Over onze soms eigen onverschilligheid, we komen in actie als het ons persoonlijk raakt.
De komende weken hoort u veel op radio en tv over de verkiezingen, komt u veel tegen op sociale media, leest u artikelen en columns erover in de schrijvende media. Ik vraag u: niet meteen doorklikken naar de volgende foto, maar wellicht een keer (als u even tijd heeft) doorlezen en verder nadenken. Wat vind ik hiervan, wat kan ik hieraan veranderen of bijdragen? Of bespreek het eens met een ander. De essentie van participatie: deelnemen aan het gesprek over wat goed is voor ons.
Geregeld klagen we over wat er weer mis is in de samenleving, welke besluiten de politiek nu weer heeft genomen. Doe ik soms ook graag aan mee. Stiekem niet eens zo verkeerd, want dat is al een vorm van participatie. Maar we kunnen dat nu wel nog een niveautje hoger tillen, door na te gaan hoe het dan beter zou kunnen, en wat u daar mogelijk zelf aan zou kunnen bijdragen. Hoe meer u betrokken en daarmee geïnformeerd raakt, des te leuker het wordt. En komen we ook tot het besef dat beleid maken en uitvoeren niet altijd zo eenvoudig is. Wie heeft het dan nog over afstand?