Vrij land
Gedumpt gevaarlijk afval op snelwegen en in de fik gestoken hooibalen langs de weg. Het had zomaar over Thailand kunnen gaan. Het verre land waar ik op ontdekkingstocht naartoe ben gereisd. Waar ik hectiek had verwacht, enige onrust wellicht ook nog. Er is immers hier ook genoeg te klagen voor de lokale bevolking.
Ironisch genoeg is het juist het voor even achtergelaten zogenaamde geciviliseerde vaderland, waar de chaos compleet is.
Doorgeslagen radicale boeren. Politici en ‘deskundigen’ die hier hun voordeel mee doen, politiek en financieel. En talkshows die de discussie nog meer op scherp zetten, onder de noemer ‘hoor en wederhoor’. Maar in werkelijkheid leidt het tot nog meer hardheid en tegenstelling.
De premier keurt de ‘acties van een kleine groep boeren’ af, maar zegt ook begrip te hebben voor de emoties. Hoezo acties? En hoe kan iemand voor deze ‘acties’ überhaupt begrip opbrengen?
Het treurige is dat de hele discussie inmiddels meer gaat over deze radicale figuren die het land in de fik steken, dan over het ware probleem. Duidelijkheid bieden aan boeren die in onzekerheid leven en samen deze onvermijdelijke stikstofcrisis aanpakken.
Ik lees over rellen, haat en nijd en voortdurende onrust. En ineens is het hier even zo gek nog niet. In deze bubbel ver weg, waar mensen onder meer vanwege boeddhistische overtuiging overwegend vriendelijk zijn (goede daden worden beloond). Thailand betekent zelfs letterlijk Vrij Land. Nu weet ik ook dat die vrijheid door de militaire junta aardig beperkt is. En dat velen in armoede hier snakken naar de welvaart van ons in Nederland.
Juist die rijkdom en welvaart die wij al lang niet meer zien. We hebben alles en vechten elkaar te vaak de tent uit, liefst zo hard mogelijk ook met doodsbedreigingen aan toe. Over wonen, vaccins, stikstof, klimaat, migratie en ga zo maar verder.
Verdraagzaamheid, redelijkheid, vooruitstrevendheid en het ooit zo geprezen polderen. Het lijkt verder weg dan ooit, in ons eigen vrije land.
