Hollands Glorie
Ja, we zijn door. Vrijdag zijn we er weer bij, ‘en dat is primaaaahhhh’, zou Wolter Kroes uit volle borst zingen. Want ‘we’ staan gewoon in de kwartfinale van het WK voetbal na de zege op de Verenigde Staten. 3-1 winnen en door naar de laatste 8, heerlijk!! De nabeschouwing leverde echter een kleine grafstemming op. Want waar was het totaalvoetbal gebleven?
Waar was het Oranje dat altijd de harten verovert met hartstochtelijke aanvalslust? Waar bleef de lange invalbeurt van Xavi Simons en alle andere jonge creatieve spelers? Het was een kwartfinale zonder glans. Ik sprak erover met een Italiaanse kennis, die me meteen na afloop via app feliciteerde met de geweldige zege. Ik vertelde dat we er nauwelijks van hebben genoten en dat we eigenlijk niet blij waren. Hij begreep er geen bal van. Zijn land, Italië, is Europees kampioen. En ze zijn wereldkampioen in lelijk winnen. Het zogeheten Catenaccio is uitgevonden in Italië, solide verdedigen en met snelle uitbraken scoren. Zoals Oranje dat zaterdag tegen Team USA deed. “Waar hebben jullie het over, jullie zijn erbij! Jullie zitten bij de laatste 8. Jullie verdedigen goed, daar begint alles mee”. En toch bleef de kritiek dat de Amerikanen de bal bezaten. “Maar dat is de essentie van het spel helemaal niet. Je moet meer scoren dan de tegenstander, niet meer balbezit hebben”. En hij had natuurlijk gelijk. Wij zijn groots in kritiek, misschien wel wereldkampioen zeuren op ons Elftal. Het is zelden goed genoeg. Dat Elftal dat vrijdag gewoon speelt om een plek in de halve finale van het WK. Ik ben inmiddels helemaal om. Dankzij mijn Italiaanse amigo. Dus voor vrijdag zeg ik: Forza Olanda, Forza Catenaccio.
