Doodgaan doen we alleen. Althans, dat zeggen we altijd. We worden alleen geboren en zullen ook alleen sterven. En juist daarom werd ik vrijdag geraakt door het overlijdensbericht van oud-premier Dries van Agt. De voormalig regisseur van dit land (toen het land zich nog liet regisseren…) bepaalde zelf het moment van zijn aardse afscheid. En dan ook nog eens samen met zijn geliefde echtgenote Eugenie die, net als Van Agt, in slechte gezondheid verkeerde. Hand in hand afscheid nemen van het leven. Tot de dood ons scheidt, samen sterven.
“Als we geen grip meer hebben op ons leven, laten we dan grip proberen te krijgen op ons sterven”. Ik hoorde die woorden laatst van een wijze arts. Ze lijken opgevolgd door de aimabele Dries van Agt.
Ik had het geluk hem meerdere keren te mogen ontmoeten. Eens een staatsman, altijd een staatsman. Met aandacht voor iedereen om hem heen. Jaren geleden was ik op uitnodiging op Mallorca, waar Dries van Agt en Joop Zoetemelk samenkwamen om nog een keer terug te gaan naar 20 juli 1980. En ik mocht dat verhaal optekenen. Een week lang op pad met Joop en Dries.
Joop won in 1980 de Tour, en in Parijs stond Dries van Agt klaar om Joop te feliciteren en hem ietwat onhandig doch hartelijk te omhelzen. Dat moment wilden ze nog eens overdoen. Joop en ik aan de Spaanse eettafel, en Dries van Agt aan het woord. We hingen aan zijn lippen, hij wist zich alles nog heel goed te herinneren en liet geen details weg. “Het was een bijna volledige omhelzing, beslist geen kus zoals wel eens werd gedacht”. Het verhaal van de ongemakkelijke, maar electoraal gunstige omhelzing (hoewel nooit zo bedoeld!) verveelde geen minuut. Vol liefde en passie sprak hij over de wielersport, over Joop, over de plek van de wielersport in zijn leven. ‘Spreken’ is eigenlijk Van Agt-onwaardig, zijn taalgebruik was uniek en ongeëvenaard.
Eens een staatsman, altijd een staatsman. Met aandacht voor iedereen om hem heen.’
Oud-premier Van Agt volgde altijd zijn eigen lijn. Bleef regisseur over zijn politieke leven. Schoof naarmate hij ouder werd steeds meer op naar de linkerflank, en verbloemde dat niet. Hij was niet alleen regisseur over zijn politieke leven, hij bleef dat ook over zijn aardse bestaan, tot en met de laatste adem. Samen met zijn vrouw, met wie hij 70 jaar samen was.
En hoe verdrietig een overlijden ook altijd is, dit was een afscheid passend bij de stijl van deze bijzondere man. 93 jaar, en nog steeds aan de leiding. Zoals hij het land leidde eind jaren 70, zoals hij Joop naar het podium begeleidde op de Champs Elysees, zoals zijn vrouw en hij het leven leden en er samen afscheid van namen. Op de zelfgekozen plek en moment. Eeuwige regie, een droomdood.
