Groeten uit País Vasco, het prachtige Baskenland met zon, zee en de vele schitterende groene heuvels. Een plek waar het vaak goed toeven is, en waar we met de wielerploeg graag komen. Wielrennen zit hier in het DNA van de bevolking. De hele week was de weg Oranje gekleurd, met Baskische uitgedoste wielergekken. En als Nederlander voel je je dan al snel thuis. Zoveel Oranjefans en optimisme, je zou bijna weer in het echte Oranje gaan geloven.
Maar het optimisme sloeg om, in een fractie van een seconde. Een afdaling, een weg naar rechts en de bocht was gemaakt. De meeste renners gingen helaas rechtdoor, de wielerwereld maakte een 180 graden bocht naar verdriet en pessimisme. Donderdagmiddag lagen ineens een hoop kermende topatleten op de grond. De pijn te verbijten, happend naar adem, nauwelijks bewust van wat er was gebeurd. Loeiende sirenes in aantocht. De start van een onzekere tijd.
Wielrenners staan altijd op, na iedere valpartij. Als metafoor voor het leven, met vallen en opstaan: veerkracht tonen. Tegenslagen verwerk je al werkend. Er is maar een weg, die gaat vooruit. Totdat ze echt niet meer opstappen en de wereld ook daadwerkelijk even stilstaat.
De meeste renners gingen helaas rechtdoor, de wielerwereld maakte een 180 graden bocht naar verdriet en pessimisme.
Voor onze wielerploeg, Team Visma | Lease a Bike, was het zo’n dag. De dag waarop onze Tourwinnaar me die ochtend nog vrolijk en hartelijk feliciteerde met mijn verjaardag, en we nog grappen maakten over het feit dat hij dan wel de bloemen voor me zou winnen die dag.
Maar niks van dat, het lot had andere plannen en die avond bracht ik samen met twee stafleden door in het ziekenhuis in Vitoria Gasteiz. Een klaplong, gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen, maar nog meer nog een gebroken moraal. Bij de ploeg, maar natuurlijk ook bij Jonas Vingegaard zelf. De sympathieke tweevoudig Tourwinnaar, die daar even heel hard werd terug geworpen.
Opstaan en weer doorgaan, dat gaat zeker ook deze keer weer gebeuren. Al zal het nu iets meer tijd kosten. Maar veerkracht is er altijd. De blik gaat stiekem toch alweer op de weg vooruit, zoals atleten dat altijd doen. Zo zijn ze geprogrammeerd.
En zo vertrokken we weer gisteravond, vandaag met een schuin oog kijkend naar Roubaix, en met alweer een voorzichtige blik op de Amstel Gold Race van volgende week. Met ook daar vast een paar Oranje uitgedoste wielerfans, in het eveneens groene heuvellandschap.
Dag onvergetelijke Ronde van Baskenland, País Vasco. Of zoals ploegleider Addy Engels dat treffend noemde: de Ronde van País Fiasco.
