Liefdesbrieven

Mijn moeder is verhuisd deze week, naar een woonzorg-omgeving. Op haar eigen verzoek, dementie krijgt meer grip op haar bestaan. Samen met mijn zus pakten we stilaan haar leven in, in dozen. Een leven dat letterlijk door onze vingers glipte. Met veel oude foto’s die herinneringen tot leven brachten. Melancholische dagen.

In een verlaten lade stuitte mijn zus plotseling op handgeschreven brieven. Van onze ouders, aan elkaar. Mijn vader leeft al 26 jaar niet meer, maar ik leerde deze week toch ineens een nieuwe kant van hem kennen. Hij was een man van weinig woorden. Althans, hij had van thuis uit geleerd niet teveel over gevoelens te praten. Maar op schrift bleek hij er toch een groot talent voor te hebben. Hij schreef aan mama over zijn liefde voor haar. Voor haar innerlijke en uiterlijke schoonheid. En het geluk dat hij daarbij voelde. En mama schreef dan weer hoe blij ze was met zijn woorden en dat zij die dag haar ogen niet van hem kon afhouden. En dat ze na het lezen van die brief intense liefde voor hem voelde.

Er zat zoveel warmte, emotie en vooral aandacht in die communicatie. Juist omdat ze handgeschreven waren, was er heel goed over nagedacht.

Er zat zoveel warmte, emotie en vooral aandacht in die communicatie. Juist omdat ze handgeschreven waren, was er heel goed over nagedacht. Geen doorgestreepte woorden, maar goedlopende zinnen en doordachte woordkeuzes. En aan de antwoorden te zien, zag ik hoe die woorden de ander ook écht hadden bereikt.

De waarde van een handgeschreven brief, wie doet het nog? Het staat in schril contrast met hoe wij vaak tegenwoordig communiceren. Snel, vluchtig, emotioneel en daarom soms primitief. We reageren via app of via socials in korte berichtjes, we deleten snel een woordje of vullen aan. Reageren direct, zonder dat we de woorden van een ander even laten bezinken en inwerken. En creëren zo geregeld een ‘wedstrijdje gelijk halen’. Zonder de ander goed te willen begrijpen, zonder misschien wel jezélf te begrijpen.

De brief van papa aan mama en de ‘wederbrief’ die daarop volgde was er een van nuance, van warmte en geduld en vooral van aandacht.

26 jaar na zijn overlijden leerde papa mij toch weer iets. En met haar liefdevolle antwoord van toen, mama evenzo.

En toen werd een verdrietige verhuizing er een van waarde en betekenis. Van liefde.