‘Duffe’

‘De week van blunderende verkenners, verdachte bestuurders, aftredende politici, een mislukt Oranje elftal en onverdraagzame Maastrichtse buren.’

House of cards is er niets bij. Ollongren die letterlijk in haar kaarten laat kijken. Rutte die er niks over kwijt wil, een halfbakken Haagse corona-bubbel en toen moest de Limburgse explosie nog volgen. Met de publicatie over IKL-directeur Herman Vrehen en de politieke verantwoordelijkheid van gedeputeerden Koopmans en Mackus tot voorlopig besluit.

Ik hield het nauwelijks bij, de breakings vlogen je om de oren. Een week na de verkiezingen zijn we weinig opgeschoten. De ene na de andere rel, nieuwe debatten over procedures, onderzoeken én enquêtes die nog boven het hoofd hangen. De beloofde en noodzakelijke snelheid van formeren en regeren is vakkundig in de kiem gesmoord.

De veelbesproken kloof is deze dagen ook niet veel kleiner geworden, en soms lijkt het er zelfs op dat de politiek het bewust forceert om zo de maatschappij zelf aan de gang te krijgen.

Jarenlang zijn burgerinitiatieven en ideeën over burgerparticipatie gesteund. Soms met succes, meestal (helaas) niet. Dus dan zou deze politieke soapweek zomaar een briljante uitwerking kunnen hebben. Gewoon een keer echt even puinhoop maken, dan kan je haast niet anders dan als burger het heft zelf in handen te nemen en met eigen voorstellen en initiatieven komen.

Maar dan liefst niet zoals buurman Dave, of ‘meneer Dave’, zoals de voormalige Rijdende Rechter Frank Visser hem aanspreekt. De aflevering van de Maastrichtse burenruzie van deze week is al meer dan 1 miljoen keer bekeken. Das nog meer dan de Ollongren-foto.
En het bekvecht-fragment in de rechtszaal is al zo vaak gedeeld via WhatsApp, dat je het nog maar aan één iemand per keer kunt doorsturen. Sinds donderdagavond krijg ik dan ook geregeld een good old Maastrichtse ‘duffe vuile rotgek’ naar mijn kop geslingerd. Bijna vertederend toch, ‘duffe’.

De week van blunderende verkenners, verdachte bestuurders, aftredende politici, een mislukt Oranje elftal en onverdraagzame Maastrichtse buren. Ze zaten er allemaal net te lang, of waren niet scherp of gewoon niet goed voor elkaar. Stiekem gold Ollongren’s boodschap dan ook voor iedereen hierin: “functie elders”.

Of om in Dave’s termen te blijven, allemaal ‘duffe’.