De journalistiek moet het over de ideeën van Timmermans hebben, niet over zijn portemonnee
Wie of wat ben ik eigenlijk? Een existentiële vraag aan het eind van een mooie zomer, of laten we zeggen (gezien het matige weer): het einde van de zomervakantie.
Ik ben sinds gisteren weer in Spanje, waar de Sol volop schijnt en waar dat de komende 3 weken nog wel zal duren, tijdens La Vuelta: de ronde van.
Als Eurosport-presentator en interviewer ben ik hier journalist. Ik sta althans aan die kant van ‘het hekje’. Ik stel de vraag, de renner geeft het antwoord. En met die antwoorden hoop ik de kijker nieuwe informatie te geven. Relevante informatie, nieuws of bijzondere achtergronden.
Ik schaam me er soms voor, die journalistieke cultuur van persoonlijke aanvallen
En toch vraag ik me soms af wat ik dan ben. Nog niet zo lang geleden maakte ik dagelijkse praatprogramma’s of lange interviews voor tv, over actueel nieuws, economie, cultuur of politiek.
Op zoek naar nuance, liefst met enige diepgang. En vooral objectief.
Objectiviteit die de laatste jaren, naar mijn smaak, onder druk is komen te staan. Gekleurde kranten, tv-zenders en zelfs talkshows. Of websites, op zoek naar zoveel mogelijk clicks. Met overdreven koppen over opgeklopt ‘nieuws’.
Of Frans Timmermans bijvoorbeeld miljonair is. Of hij Europees wachtgeld mag ontvangen. Over zijn huis, huur of koop.
Begrijp me niet verkeerd: ik sta voor persvrijheid, en dan mag je ook alles vragen. Maar ik vond het deze week weer een goed voorbeeld hoe de journalistiek soms afdaalt naar bedenkelijk niveau. Vraag Timmermans naar zijn klimaatplannen, naar zijn ideeën op onderwijs, defensie, migratie of koopkracht. Zoveel te bespreken, en toch het ging alleen maar over zijn eigen portemonnee.
En het scoorde als een malle. Het benepen land in de ban van het vermogen van Frans. Over de inhoud ging het weinig, uitzonderingen daargelaten.
Ik schaam me er soms voor, die journalistieke cultuur van persoonlijke aanvallen en clickbait’s, van non-nieuws groot maken.
En ik mis soms de verantwoordelijke journalistiek. En jazeker, die bestaat heus nog. Maar ogenschijnlijk ondergesneeuwd of beter ondergeschreeuwd.
De komende drie weken ben ik weer actief sportjournalist. Goed : minder relevant dan de ideeën van Frans, Geert, Dilan of Caroline. En toch zal ik proberen objectief, genuanceerd en met een open blik verslag te doen. Omdat dat hopelijk het antwoord is op mijn actuele existentiële vraag.