Vieren
Het was een grauwe sombere vrijdagmiddag. En ondanks de dreigende wolken nam ik mijn moeder en haar vriend Bart mee voor een kleine wandeling, ik in mijn hoofd een klein beetje mokkend. We liepen door het stadspark in Maastricht, stonden stil bij de herten. We maakten een ronde over de prachtig gerenoveerde Tapijnkazerne waar mama heel vroeger een prille soldaten-jeugdliefde had. En we besloten onze wandeling bij de eerste regendruppels, in café Tribunal.
Een plek waar mama en Bart zich thuis voelen, met dat ouderwetse bruin café-gevoel van vroeger. Waar ook de nostalgist in mij heel blij van wordt. We namen een speciaal biertje, bestelden een bitterbal en zagen de regen steeds heviger worden buiten. Binnen was het gezellig druk en goed.
“Ik ben tevreden”, begon mama. Ze is nog maar een maand in haar nieuwe woonzorg-voorziening. En ze heeft echt wel recht op enige onvrede, met de haast gedwongen verhuizing door haar ziekte dementie.
We namen een speciaal biertje, bestelden een bitterbal en zagen de regen steeds heviger worden buiten.
Maar ze vertelde over de goede zorg, over het samenzijn met de andere bewoners. Over het lekkere eten en dat ze er zelfs goed slaapt. En dat ze zo gelukkig is dat ze haar vriend Bart toch nog zeker drie keer per week kan blijven zien.
Bart is tien jaar ouder en vulde spontaan aan dat ook hij terugkijkt op een goed leven. “Ik ben daar heel tevreden over”, zei hij met een grote glimlach en een blik van understatement, terwijl hij naar mama keek.
Beiden hebben ze veel meegemaakt, hoogte- en dieptepunten. “Maar dat hoort erbij”, klonk het haast clichématig. Ze hebben beiden partners verloren, familieleden en andere dierbaren. Mama verloor de twee liefdes van haar leven. Ze verloor daarnaast haar vader op vroege leeftijd en haar schoonzoon. “En toch ben ik gelukkig”.
Ondanks dat ze soms moeite heeft met praten legt ze uit hoe ze altijd in haar donkerste momenten direct zoekt naar lichtpuntjes. Het zwart was er toch al en dat lichtpuntje bleef dan aan haar trekken (of zij trok zich daaraan op). “Het leven blijven vieren, dat kan echt iedere dag”, zei ze terwijl ze zich haast brandde aan de te warme bitterbal. En zelfs dat werd met zelfspot en een grote lach ontvangen.
Morgen wordt mijn lieve zus 50. Een gevoelig getal, ze verloor onze vader en haar eigen man op die leeftijd. Maar mijn zus heeft dezelfde instelling. Lichtpunten zoeken en vieren.
Dus ondanks dat gevoelige getal werd gisteravond het glas geheven op het leven. Stilstaan bij tegenslagen, maar de vooruitgang blijven vieren. Want ook dat kan op grauwe donkere dagen, misschien wel juist dan.
