Een uurtje meer

Het is maar een uurtje en toch is het weer even wennen, de wintertijd.

Heerlijk als het eerder licht wordt, tegelijk even slikken als het zo vroeg donker is. 

Persoonlijk ben ik best gevoelig voor de jaargetijden. De frisse en daarmee krachtige winterdagen, de eerste opgewekte lentezon, de zwoele en lome zomeravonden en de melancholische herfstdag.

De bladeren kleuren al geel en op het moment van schrijven worden de laatste takken van de struiken en boompjes in mijn tuintje gesnoeid. Ik heb absoluut geen groene vingers. Bijhouden lukt me nog net, maar aan het einde van het seizoen roep ik graag wat hulp in.  Met vakkundige snelheid wordt de tuin gekortwiekt.

De lengte van de takken en de kleur van de bladeren, die er een seizoen over deden om te ontwikkelen. Ze liggen alweer troosteloos op de aanhanger richting milieupark. De takken van 2019. Zonder al te melodramatisch te willen doen, het zijn toch de getuigen van een kalenderjaar.

Op de radio hoor ik dat Tom Dumoulin alweer moet gaan wikken en wegen over de Tour of de Giro. Boris Johnson maakt zich op, voor weer een nieuwe stemming in het Lagerhuis en Valkenburg krijgt naast de jaarlijkse kerstmarkt nu ook een nieuw ijsbaantje. Of de discussie over wel of geen zomertijd… Het haast traditionele cyclische nieuws in deze tijd van het jaar.

Wist je dat 27 oktober ook de Dag van de Stilte is. Want als we toch een uur extra hebben, dan vullen we die met stilte. ‘Woorden hebben slechts waarde als ze de stilte verbeteren’, leerde ik ooit. Omdat het dan weer heel erg ongezellig kan worden, is dat wellicht overdreven.

Maar op deze dag past het wel. Even stilstaan, op de dag dat het jaar weer  ‘om’  gaat. Een uurtje extra de tijd om te slapen, te sporten, te wandelen, te praten of om gewoon even op een bankje stil te zitten en echt stil te wezen. Gewoon een uurtje even niks. Dankzij de wintertijd. Einde discussie voor mij, even stil zijn en genieten!