Annemarie was er voor iedereen

Wim Hillenaar heeft grote schoenen te vullen, de nieuwe burgemeester van Maastricht. En ik ken de nieuwe burgemeester nog niet, maar ik weet wel dat zijn voorgangster de lat nogal hoog heeft gelegd. 

Ik mocht donderdag de laatste raadsvergadering bijwonen, waarin Annemarie Penn-te Strake afscheid nam. Waarin raadslieden lovende woorden spraken en zelfs gezamenlijk een lied voor haar zongen, en waarin collega-burgemeesters en wethouders bevlogen en soms emotioneel terugblikten op de afgelopen acht jaren in haar Mestreech. 

Annemarie kwam destijds toch als een grote verrassing uit de bus gerold. Geen burgemeesterservaring en geen lid van een politieke partij, en oh ja: nog vrouw ook! De eerste vrouwelijke burgemeester van de stad, en dat in 2015!

Maar wel een vrouw met een enorme staat van dienst als rechter, hoofdofficier van justitie en lid van het College van Procureurs-Generaal. Met een lange historie in de stad, waarin ze haar vier zonen grootbracht. Met een groot rechtvaardigheidsgevoel, humor en lef!

“Ik wil geen burgemeester worden, ik wil alleen burgemeester van Maastricht worden”, zei ze in haar gesprek met toenmalig gouverneur Theo Bovens. 

Als journalist en moderator heb ik haar in de eerste jaren beter leren kennen. Altijd op de inhoud, genuanceerd en uitgebalanceerd, maar ook zo prettig gewoon. Vriendelijk, oprecht geïnteresseerd, relativerend en met een grote lach.

Een charmante, lieve, leuke, slimme, doortastende en scherpe dame.

Alhoewel ik opgegroeid ben in Geleen, voel ik me Maastrichtenaar. Ik woon al bijna 30 jaar in de stad. En ben er trots op. En ook op onze burgemeester, een charmante, lieve, leuke, slimme, doortastende en scherpe dame. En ik vond dat niet alleen, al deze typeringen kwamen voorbij afgelopen donderdag. 

Haar raadgever en filosoof Frans Geraedts sprak ook. Over de pracht van de stad, de enorme uitdagingen die daarbij hoorden en of Annemarie het daarom wel waard was geweest om die stad te mogen dienen. Het was een cryptische lofzang, zoals een goed filosoof betaamt, met een volmondig beantwoord ‘JA’. 

Eindigend met de pakkende wedervraag: “Maar is de stad wel de liefde van Annemarie waard geweest?”

In een tijd waarin we elkaar altijd snel en graag de maat nemen, elkaar afvallen en soms iets misgunnen, lijkt me dat de beste overpeinzing die Geraedts ons kon meegeven in zijn rede over Annemarie. Die juist oog probeerde te hebben voor iedereen in de stad. 

Een burgemeester is er voor iedereen, maar is iedereen er ook voor de burgemeester? Met enig begrip?

Ik hoop dat die woorden blijven doorklinken in de komende tijd, als Wim Hillenaar in de voetsporen treedt van Annemarie. Hij kan ze gelukkig niet missen: de enorme sporen die met ongekende liefde zijn getrokken. Dus beste Wim: volg haar maar, daan kump ut zeker good!