Blog Sander Kleikers|Society

Eindejaarslijstjes en trots

Auteur: Sander Kleikers

Het is weer het seizoen van de lijstjes. Wie was de beste wielrenner, ruiter, voetballer, sporter, politicus, columnist en ‘weet ik veel’ van het jaar. De gala’s zijn legio en de lijstjes eindeloos.

Deze week begon al goed met de discussie over de verkiezing van de Nederlandse sportman van het jaar.  De nummer 2 van de Tour de France, Tom Dumoulin, werd niet genomineerd. Noch tweevoudig F1 Grand Prix-winnaar Max Verstappen. Het eeuwige vergelijk tussen appels en peren, het is simpelweg niet te doen. De discussie des te amusanter.  De wél genomineerde Olympisch schaatskampioen Kjeld Nuis werd als domme linksdraaiende Jan Pelleboer weg gezet. En Olympisch kampioen Epke Zonderland werd ineens vergeleken met Adriaan (ja, van Bassie…)

Maandagavond was het Nationale Wielergala. Voor mij alleen al een eervol hoogtepunt, ik mocht de avond in Den Bosch presenteren. En ook daar discussie. Want waarom won Tom Dumoulin voor de vijfde keer op rij de prijs? En niet Ronde van Vlaanderen-winnaar Niki Terpstra, of drievoudig nationaal kampioen Mathieu van der poel. Zelfs tot Tom’s eigen verbazing ging de Trofee dit jaar naar Maastricht (of Kanne…) Al was ie ‘zeer vereerd’.

Wat is de zin van die lijstjes, welke betekenis hebben ze?  Zeker als er al zoveel zijn. Als presentator van zo’n gala zeg ik desgevraagd dat het een mooie eer is. En een blijk van waardering van de jury of het publiek. Je prestatie of werk is opgevallen.  En dat vindt toch iedereen fijn.

Vrijdagochtend werd ik wakker met mijn naam op een nationaal lijstje, die van meest populaire wielercommentator van het jaar. Het publiek mocht kiezen tussen 14 Vlaamse en Nederlandse commentatoren, via de site van Wielerflits. ‘Leuk, maar ik ga er niet op letten’, dacht ik.

Tien minuten hield ik het vol.  Op de een of andere manier werd ik ook meegezogen in de ranglijst en volgde ik ieder uur de tussenstand.

Leerzame ervaring in het seizoen van de gala’s en terugblikken.  Ze veranderen de wereld niet, maar voelen stiekem toch wel goed.

En zo stap ik vol energie af op het volgende gala. Volgende week bijvoorbeeld: het Limburgse Sportgala.  Max en Tom zijn daar wél genomineerd.  Zouden ze net zo trots zijn?

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Blog Sander Kleikers, Society

Gerelateerd nieuws