Topsport is hart

Soms is er even niks te vieren. Dan schrik je en verbleekt iedere sportprestatie. Dit weekend waren het er al twee.  Twee teveel. Topsporters vol dromen, stervend in het harnas.

Ex-MVV-speler Faty Papy en wielrenner Robbert de Greef. Papy zakte in elkaar op het veld. De Greef viel van zijn fiets na een hartstilstand en overleed een paar weken later in het ziekenhuis.

Topsport kan ‘hart’ zijn.

Faty Papy leerde ik kennen bij MVV. Goedlachse jongen, handige speler. Hij werd de ‘Messi van Burundi’ genoemd.  Heb ik vaak grappen om gemaakt. Laten we eerlijk zijn, hoeveel toppers kent u uit Burundi. Faty Papy had echter een probleem met zijn hart, hij had al eens een infarct op het veld gehad. Artsen hadden hem daarom dringend afgeraden om nog te voetballen. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon.  In de competitie in Swaziland balde Papy gewoon verder. Wat moest ie anders: zijn lust en zijn leven… Tot dat acute moment afgelopen donderdag, waarop de pas 28-jarige speler dat leven liet. Op zijn geliefde grasmat. Gestorven in het harnas.

Robbert de Greef was een sterke wielrenner. Rappe vent, sympathieke gozer ook. De ‘brommer van het peloton’, winnaar van aansprekende Limburgse wedstrijden als de Kernenomloop en de Ton Dolmans Trofee.  Reed voor Alecto, van de Limburgse ploegleider Paul Lacroix. Hij stuurde me vrijdag het bericht over de tragische afloop.  Een paar weken geleden zakte Robbert in elkaar, in een koers in België. Hartstilstand. In het ziekenhuis in Antwerpen werd hij kunstmatig in coma gehouden. Een week later stond zijn ploeg weer aan de start in Eijsden van de Volta Limburg Classic.  Beduusd, want zonder Robbert erbij was de prestatie ondergeschikt. Wekenlang was er geen nieuws, totdat vrijdag ineens dat bericht kwam.  Een ernstige complicatie kostte hem het leven. 27 jaar.

Twee jonge sporters in twee dagen. Vandaag zit ik op de commentaarplek voor de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik.  Om 17 uur vieren we ongetwijfeld weer de sport, koesteren we de heroïek, bewieroken we nieuwe helden en maken we prachtige verhalen.

Robbert en Faty doen niet meer mee. Ze worden ongetwijfeld herinnerd, ergens op een voetbalveld in Burundi. Ergens in het peloton in de Lage Landen. En dat is het dan.

Mannen met een groot hart voor de sport. Uitgerekend dat hart liet ze in de steek. Hoe hard!