De roze bubbel 

Mijn probleem is vaak dat ik teveel tegelijkertijd wil. Ik geef het meteen toe, ik heb echt een ‘fear of missing out’. Bang dat ik ook maar iets mis. Ik wandel van bubbel naar bubbel.  Van Giro roze naar Pinkpop roze. En weer door.

Want vandaag is ook dag 1 van de Dauphiné, een meerdaagse wielerkoers waar Tom Dumoulin aan deelneemt. Ik becommentarieer die wedstrijd vanuit Hilversum. Tegelijkertijd is het dag 2 van Pinkpop, en dat wil ik ook niet missen.  De Hammer Series (ja, ook wielrennen) starten zo meteen in Sittard dag 3.  En niet te vergeten de finaledag van Roland Garros, het WK vrouwenvoetbal en de analyses over (en de nasleep van) het nieuwe interessante provinciebestuur moet ik ook nog nalezen in de Limburgse media.

Het zouden allemaal ontspannende zaken moeten zijn, maar alleen al de verplichte keuze is stresserend. (Heerlijk Vlaams woord, hebben we dat al in de Van Dale opgenomen?)

Pinkpop is bijvoorbeeld ieder jaar een laatste moment beslissing.  ‘Red ik het met alle andere werkzaamheden?’ En ieder jaar, welke werkzaamheden ik ook heb, beantwoord ik die met ja.  Daarom op het laatste moment weer een weekendkaart gekocht. Ik moet er gewoon bij zijn.  Bang iets te missen. Dus als ik in Hilversum mijn slotcommentaar heb gedaan om 15.30uur, stap ik in de auto naar het Zuiden. Niet dat het programma van bands me nu ongelooflijk interesseert.  Ja, ik wil vandaag best graag The Cure zien en een feestje met Armin van Buuren gaat er ook wel in.   Maar het is meer het gevoel van ‘erbij zijn’ met vrienden.

Al zijn er genoeg negatieve prikkels in de aanloop. Parkeren vind ik een ramp, het Openbaar Vervoer (sorry) nog meer.  Een haast eindeloze voettocht vervolgens richting het terrein. Lange files voor de ingang, laat staan de bonnenverkoop. Adembenemende toiletten, geheel onvrijwillig.  Want als het al niet adembenemend is, dan beneem ik mijn adem 45 seconden zelf wel.

Maar dan word ik ook echt rijkelijk beloond. Het centrale plein oplopen na deze hordes is een eerste bonus. Uitzicht over een groot terrein waar duizenden optimistische mensen met een lekker gevoel een feestje willen maken. Vrolijke praters meestal ook. 

Uit allerlei hoeken komen kleuren, geuren en geluiden.  Het is een breed pallet van zintuiglijke prikkelingen. Nostalgie ook. Ik kom er al meer dan 20 jaar. En bij het doornemen van die edities komen er herinneringen en levensfases bovendrijven.

Na een paar uurtjes rondzwerven in de Pinkpop-bubbel (en een paar biertjes verder), komen de filosofische gesprekken en existentiële levensvragen. Je vrienden worden ineens je echte soulmates die je beter begrijpen dan wie dan ook. Vervolgens eet je een burger met frites en maak je je klaar voor een spetterend einde van de avond. Wat dan meestal toch een beetje tegenvalt omdat je erachter komt dat het festival-zwerven een vermoeiend bestaan is.

Je gaat naar huis, bent blij als je ligt. En de volgende dag doe je het weer.  Ook al heb ik nog zoveel te doen, ik mag de roze Pinkpop-bubbel niet missen. Want het leven is er zo simpel, interessant en ook prettig voorspelbaar. Dus wellicht tot straks, er zijn nog kaartjes.  Zeg nou zelf, zou jij dit allemaal willen missen? Keuzestress ja!  Stress waar je energie van krijgt!