Wegdromen op de kermis
Het is kermis in de stad en het maakt me een beetje onrustig. Nog net niet zo onrustig als vroeger. Toen ik als Geleens jongetje de dagen op de kalender telde, totdat de mooiste kermis van het land weer neerstreek. Ik woonde in het centrum van de stad, en door het raam van mijn kamer kon ik de eerste wagens hoogstpersoonlijk onthalen.
Misschien waren dié dagen wel de mooiste, de dagen van opbouw. Grote vrachtwagens en aanhangers. Stoere kerels die de hele dag sjouwden en het onstaan van een klein volgepropt attractiepark. Iedere dag een stukje groter en mooier. Ik nam mijn fiets mee en reed overal langs, bij iedere attractie kon ik stilstaan en wegdromen. Van de kamelenrace tot de luxe snoepkraam (met velours rode gordijnen!) en van de breakdance tot mijn favoriet: de Enterprise. Die ging ‘over de kop’ en als je dat ook nog met losse handen durfde, was je helemaal het mannetje.
Op de openingsdag ging ik met een emmertje sop en een spons rond, meehelpen karretjes poetsen. Het mocht altijd en in ruil ervoor kreeg ik een paar ritjes kado.
Mijn kermisgeld was altijd binnen de kortste keren op, geduld was nooit een kwaliteit van me. Maar het deerde niet, ik kon uren genieten van struinen over de kermis. En dan vooral goed kijken en luisteren naar alles wat de speaker annex kassaverkoper deed.
Kaartjes verkopen, zonder de klant aan te kijken. Een doorgaans nogal lompe benadering, maar een must-houding in de kermiswereld. Een kastje met een paar ouderwets grote drukknoppen met special effects, een microfoon op een standaard. En dat allemaal tegelijk! Geld innen, kaartje achteloos naar voren schuiven, drukknop voor de geluidjes onder de wijsvinger en nog een ouderwetse “hé hé hé komt ieeeeeee… tempooooooo!” eruit gooien. Droomjob!
Ik heb thuis op mijn kamertje wat uren kermis gespeeld. Ik kende alle geluiden, nog steeds. Ik denk serieus dat ik er ook erg goed in ben. Maar misschien denk ik dat alleen, omdat het in mijn oren klinkt zoals de helden van vroeger dat deden. Nostalgie.
Vorige week kraakte iemand de kermis af, in mijn aanwezigheid. “Zo’n kermis past toch niet op het Vrijthof…”
WAT?!! Moet je net mij hebben. Er is geen plein waar geen kermis past. Bestaat niet! Met een levendige kakofonie aan geluiden, de geur van suikerspinnen, één grote lichtshow, gillende en zwierende mensen en stoere kermisklanten.
Ooit zal ik het meemaken, een weekje kermis. Meedraaien: als eerste zo’n leeg plein oprijden, opbouwen, kaartjes verkopen, microfoon-brullen, ongegeneerd genieten.
Er is zoveel ellende in de wereld op dit moment, waardoor ik me soms heel graag weer kinds zou willen onderdompelen in mijn kermis-fetisj. Zo las ik tussen de vele bedenkelijke kabinetsplannen dat de BTW op de kermistarieven niét wordt verhoogd. Een klein lichtpuntje…net als vroeger door de gordijnen van mijn slaapkamer. Het geluk van de ker
