De blik van Arnolda
Zuster Arnolda was de baas van Mavo Sint Anna in Geleen, de eerste middelbare school van mijn jeugd. De laatste non van het aangrenzende klooster die de school bestuurde. Ik heb weinig met haar te maken gehad. Zou je ook echt niet willen, haar vernietigende blik sprak boekdelen.
Mijn dochter van bijna 12 wilde weten hoe mijn eerste schooldag was. We fietsten samen een proefronde naar haar aanstaande middelbare school. De zenuwen en een stuk of wat hormonen gierden door haar lijf. Dag basisschool, hallo middelbare…
Ik kan me weinig herinneren van mijn middelbare schooltijd. Wel dat ik besefte dat ik zonder vaal Iron Maiden-shirt weinig kans van sociaal slagen had. En ik had geen Iron Maiden shirt. Ik vond dat belachelijke muziek, en die zwarte shirts met doodskoppen lelijker dan lelijk.
Niet dat ik er trouwens opperbest bij liep. Als zoon van een eigenaar van een herenmodezaak droeg ik een groen poloshirtje, met kraagje. Mijn O’Neill-surfagenda (ik had nog nooit op zo’n plank gestaan) deed weinig af aan mijn kakker-imago. Totale disruptie: wat moet die gast in klas 1C van Sint Anna. Zelfs zuster Arnolda, heilig als ze is, redde me hieruit niet.
Ik kan me weinig herinneren van mijn middelbare schooltijd. Wel dat ik besefte dat ik zonder vaal Iron Maiden-shirt weinig kans van sociaal slagen had.
Ik kon me de zenuwen van mijn dochter daarom goed voorstellen. Na de veilige basisschool van nog geen 100 kinderen, naar een puistenpuber-fabriek vol onzekerheden, angsten en nog meer hormonen. ‘Maak je geen zorgen lieverd, het wordt de mooiste tijd van je leven’. Maar erg overtuigd was ze niet. Nogal wiedes. Ik kon dat niet eens overtuigend zeggen, ik ging terug naar mijn eigen school waar ik in de pauze met mijn hoofd in de kraag laveerde tussen de rokende leiders van het plein. Zoekend naar bond- en soortgenoten. Het was mijn eerste sociale overlevingstocht, en er zouden nog vele volgen.
Mijn dochter kreeg een lieve brief van minister Arie. Dat hij begrip had voor dit bittere corona-einde van haar basisonderwijs. En dat hij aan de middelbare scholen begrip zou vragen voor deze bijzondere overgang. Ik heb de brief inmiddels geplastificeerd in haar tas gestopt, zodat ze bij iedere tegenslag de steunbetuiging van Arie als disclaimer tevoorschijn kan halen.
Woensdag is haar laatste basisschooldag. Ik denk terug aan de mijne, uitgerekend in de periode dat Gullit ons naar de Europese titel kopte. Het Oranje geluk van toen stond in schril contrast met die eerste schooldag.
Het zal bij de meesten niet anders zijn. Beginnende pubertijd staat voor onzekerheid en verandering. Voor een nieuwe wereld en nieuwe vrienden. En laten we wel wezen, mijn ervaring is de hare niet. Iron Maiden is bejaard, zuster Arnolda is al gaan hemelen en Gullit is voor mijn dochter die man die liever niet bij Genee en Derksen aan tafel wilde zitten.
Ik gun haar de ruimte en de omgeving om zelf te kiezen wie ze wil zijn. Ik zal geen Lacoste-kraagje klaarleggen op dag 1 (noch een zwarte doodskop van een obscure deathmetal band!).
Maar de plaatsvervangende zenuwen gieren nu al door mijn lijf. Oh God, laat Zuster Arnolda stiekem toch een beetje meekijken. Eén blik is al voldoende.