Verpletterend
Verpletterend dom. Dat zijn we eigenlijk een beetje allemaal. Dit gaat over de klimaatcrisis. En voordat je nu weg klikt: geloof maar dat je deze dagen sowieso overstelpt wordt met berichten over de klimaatcrisis. In Glasgow wordt vanaf volgende week de Internationale Glasgow Klimaatconferentie gehouden. En het gaat in de aanloop vast over ruziënde landen. Over wie het meeste vervuilt of wie het minste doet. Over de ene wetenschapper die de andere wetenschaper beticht van foute rekenmodellen of over belerend vingerwijzen richting de overheid of bedrijfsleven. Of over de schouderophalende massa, die denkt dat het zijn tijd wel zal duren.
Klopt ook, het zal onze tijd wel duren. Die van ons wel…. Misschien nog net die van onze kinderen ook, maar de daaropvolgende generatie krijgt al te maken met een half onder water gelopen land. Voorzichtige wetenschappelijke onderzoeken wijzen erop dat het zeewater in 2100 zo’n twee meter hoger staat. Daar kan geen dijk tegenop. En als het technologisch al kan, dan is het niet meer te betalen. En dat is slechts 1 voorbeeld.
Simpelweg, er komt een klimaatramp op ons af en we wachten nog een beetje. Op enkele koplopers na. Donderdag mocht ik een paar discussies begeleiden tijdens de Ondernemersbeurs Limburg Leads in Maastricht. Over de klimaattransitie, energietransitie en de gewenste versnelling daarvan, die eigenlijk ook alweer verder versneld zou moeten worden.
Voorzichtige wetenschappelijke onderzoeken wijzen erop dat het zeewater in 2100 zo’n twee meter hoger staat. Daar kan geen dijk tegenop.
Hoogleraar Jan Rotmans, onder andere mede-oprichter van Urgenda, rekende ons voor dat we 10x zo snel moeten zijn dan dat wat we in de afgelopen jaren hebben gedaan. En dat het niet de vraag is óf we de klimaatdoelen van Parijs halen, de vraag is hoeveel we ernaast gaan zitten. “Het wordt knokken voor iedere tiende graad aan opwarming van de aarde.”
De Limburgse advocaat Roger Cox slaagde erin om met zijn team de overheid en Shell door de rechter zwaar op de vingers te laten tikken, omdat ze simpelweg niet doen wat er van hen verwacht wordt. Een ongekende prestatie, met gelukkig verregaande hoopgevende gevolgen. En Cox werd niet geboren als klimaat-advocaat. Hij zag de documentaire An Inconvenient Truth en voelde dat ook hij iets moest doen. Niet eens als advocaat, maar als mens. Kleine dingen: van minder papier tot vaker de fiets pakken, van het isoleren van je huis tot minder vliegen. En dat werd stilaan meer en meer. Simpel.
Want als we massaal iets kleins doen, doen we samen heel erg veel. En als we allemaal maar blijven wachten op de overheid, het bedrijfsleven of op de ander, gebeurt er dus helemaal niks. Want echt leiderschap op het gebied van klimaat is wereldwijd helaas nauwelijks vindbaar. Dus daar hoeven we ook niet op te wachten. En tuurlijk moet de overheid heel veel doen, en zeker moet het bedrijfsleven grote stappen zetten: maar vergeet vooral jezelf niet. Dit gaat iedereen aan, niet alleen de ander.
De bijeenkomst in MECC Maastricht met verpletterende cijfers van Jan Rotmans werd bijgewoond door een handjevol ondernemers. Helaas een teleurstellend aantal, het verdiende een groter podium. Vond ie zelf. Ik weersprak het, en wees op het belang dat als al die aanwezigen vanaf vandaag iets kleins doen om de wereld schoner te maken, en dat dan weer doorvertellen, dan komt er heel veel in beweging.
Jan Rotmans sprak verder over verschillende Nederlandse overheidsinitiatieven om de crisis te lijf te gaan. Soms heel goed, vaak niet zo goed, of zelfs “verpletterend dom”. Maar laten we ook hier niet teveel alleen naar de overheid kijken.
Want als jij dit zometeen nietszeggend weg klikt (als je dat al niet hebt gedaan…) of als je er dadelijk niet even een paar seconden verder over nadenkt of iets over opzoekt. En als je dus achteloos verder gaat alsof er niets aan de hand is, dan is dat eigenlijk precies zo. “Verpletterend dom” vind ik zwaar, maar laat ik dan liever de woorden van Roger Cox herhalen: “Je kunt nu echt niet meer stilzitten en niets doen”.
En dat begint met iets kleins. Om straks niet de geschiedenisboeken in te gaan als de generatie die alles “verpletterend achteloos” heeft laten gebeuren….
