Iedereen een Jaap Eden!
“Daar gaan we weer”, dacht ik even. Max Verstappen haalt zijn neus op voor een prijs, nota bene de prijs die hij al drie keer won tegen wil en dank, en daarom nooit ophaalde.
Het was deze week een nieuwtje in de sportkaternen van verschillende kranten. Max Verstappen, de drievoudig wereldkampioen, die ondanks die waanzinnige prestatie geen zin heeft in een Jaap Eden. Het beeld dat de beste Nederlandse sporter van het jaar symboliseert. De prijs die hij ook al in 2016, 2021 en 2022 won.
En ik dacht terug aan jaren geleden. Toen Max nog niet zo bekend was en de Formule 1 nog nauwelijks in zicht had. Maar toen hij wel een buitengewoon begenadigd karter was en op hele jonge leeftijd al iedereen naar huis reed. Tijdens de toenmalige jaarlijkse edities van het Limburgse Sportgala (helaas ook ter ziele) werd Max geregeld genomineerd als talent van het jaar. En ook toen al liet hij deze gala’s maar al te graag aan zich voorbij gaan. Tot frustratie van de omroep die het rechtstreeks uitzond op tv, L1. Want wat is nu een gala zonder de aanwezige winnaar? En waarom zou die winnaar die prijs niet eens willen ontvangen? Voor wie doe je het dan nog…?
Het leek op willekeur, arrogantie en oppervlakkig neusophalen… Maar in wezen had en heeft Max natuurlijk een punt. Hij vindt het ‘een stomme prijs waarin we appels met peren vergelijken’. En dat is natuurlijk ook zo. Probeer de prestatie van Mathieu van der Poel te vergelijken met Verstappen. Of Demi Vollering met Femke Bol of Jutta Leerdam. Het is de eeuwige discussie aan het einde van het jaar, als de nominatiecommissie de ondankbare taak heeft bekend te maken wie geselecteerd is en wie niet. Laat staan wie van die genomineerden mag winnen.
In wezen heeft Max natuurlijk een punt. Hij vindt het ‘een stomme prijs waarin we appels met peren vergelijken’.
Max heeft daar nu alvast een voorschot op genomen: “ik wil die prijs niet”. En voor het eerst in lange tijd begrijp ik dat ook best. Hoe mooi ik die gala’s als sportliefhebber ook vind, met de bijpassende prachtige terugblikken en interviews. De keuze maken vóór de een is impliciet ook de keuze tégen de ander. En daar willen sommige atleten dan ook niet graag in betrokken worden.
Ze weten wat ze er zelf voor moeten doen en laten. En daarmee ook hoe dat voelt voor hun ‘concurrent’. Max Verstappen is voor de derde keer op rij wereldkampioen Formule 1. Mathieu van der Poel is de eerste Nederlander sinds 40 jaar die wereldkampioen wielrennen werd en Femke Bol is de snelste vrouw ter wereld op de 400meter horde.
Misschien heeft Max wel een punt. Waarom zouden we een wedstrijd met winnaars en verliezers willen, juist op een avond waarop het draait om al onze sporthelden!