Stilstaan
Inderdaad, ik wilde aanvankelijk geen afscheidsborrel bij L1. Natuurlijk klinkt dat gek als je 18 jaar in die Limburgse schijnwerper hebt gestaan, maar privé is nog altijd iets anders dan werk. Maar na enkele keren aandringen ‘van hoger hand’, ging ik toch overstag. “Na 18 jaar wil je als werkgever niet iemand stiekem de deur uit laten wandelen”. Voor dat argument was ik wel gevoelig. “Wel klein!’, dat was mijn enige winst.
Dus zo geschiedde. Woensdag werd het glas geheven. En de liefste collega’s hadden warme woorden, een fout maar uiterst grappig filmpje en attente mooie cadeaus voor me.
Ik vertelde vervolgens hoe ik 18 jaar niet als collega, maar als mens heb doorleefd bij L1. Hier werd ik vader, hier verloor ik dierbaren, hier maakte ik vriendschappen en verloor er een paar. Hier won ik en hier verloor ik ook. 18 jaar L1 is het fundament van wie ik nu ben. Compleet anders dan het jungske die in 2002 binnenkwam.
De komende week maak ik nog drie uitzendingen van Limburg Centraal en dan lever ik het toegangspasje definitief in. Einde van een tijdperk voor mij.
Na afloop van de borrel laadde ik al die mooie cadeaus en lieve kaarten in de auto. Zonder melodramatisch te willen doen, deed het me echt iets. In de binnenspiegel zag ik het gebouw achter me steeds kleiner worden. Het werd een metafoor voor de werkelijkheid. Afscheid nemen doet pijn, of zoals de Fransen dat mooier zeggen: ‘Partir, c’est mourir un peu’.
Ik ben blij dat ik alsnog instemde met die borrel. Juist vanwege die laatste emotie. Voordat je echt afscheid neemt, moet je die emotie doorleven: een beetje pijn voelen om verder te kunnen gaan. Zoals dat ook gaat met het leven of de liefde. Doorleven, stilstaan en accepteren.
De volgende dag voelde ik ook al berusting en acceptatie. s’-Avonds nam ik met vriend en collega Maurice de Heus het L1 radio-voetbaldiner op. Een traditie die we samen al 15 jaar in stand houden. Ook voor het laatst dus, met een voldaan en ontspannen gevoel.
Dezelfde avond reed ik nog door naar Amsterdam, om daar op vrijdag live voor Eurosport de teampresentatie te leiden van Wielerploeg Jumbo-Visma. Nogal een uitdaging in de aanloop, maar bijzonder belonend na afloop.
Het werd een intense week waarin de ene deur dicht ging en de volgende alweer voorzichtig opende. Een week om even bij stil te staan. Goed moment ook, rond deze feestdagen.
Dus vergeet niet stil te staan: bij geluk en succes, bij falen of bij afscheid. Het was een leerzame week. Nu is het stilaan tijd voor de kerstborrel. Die zal ik zelden overslaan. Dus proost alvast, geniet van de dagen. En sta dan ook even stil bij de bijzondere momenten in je leven, of ze nu geluk bezorgen of pijn doen. Doorleef ze, want dan leef je.
