Vertrouwen
En weer buitelden de Haagse Kamerleden over elkaar heen deze week. De inkt van het coalitieakkoord was nog niet droog of de eerste woedende reacties werden gegeven door de oppositie. ‘Schandalig, afbraak en ongelooflijk’. Heel veel meer kwam er vaak niet uit. Logisch ook, want niemand had het nog volledig kunnen lezen. Maar een eerste reactie als: ‘ik moet het nog lezen’ scoort natuurlijk niet. Dus schoten oppositieleden lekker driftig uit de slof. En de onwetende ‘man op straat’ mocht daar dan weer op reageren. Hoe dan?
Een verwijt aan de politiek, maar ook aan de journalistiek. Het akkoord was nog niet gelezen, maar de messen werden geslepen en de slijptollen met liefde aangereikt. Die dagelijkse relletjes. Wat schieten we daar mee op?
Donderdag was het in het Kamerdebat al niet veel beter. De oppositie schreeuwde moord en brand en kietelde vooral de onderbuik van veel Nederlanders, die toch al weinig vertrouwen hebben in de overheid. Eigen puntjes gescoord, lekker voor het zelfvertrouwen maar een nieuwe deuk in het maatschappelijke vertrouwen. Maar daar wil natuurlijk niemand de verantwoordelijkheid voor nemen.
“Omkijken naar elkaar”, de titel van het akkoord, bleek woensdag en donderdag al haast een illusie. Partijen stonden lijnrecht tegenover elkaar, en anders werden ze wel in stelling gebracht. En daar kan ik oprecht moedeloos of verdrietig van worden.
Ja, de formatie duurde veel en veel te lang. En de urgentie om aan de slag te gaan veel en veel te groot. En ja, er is een nieuwe oude coalitie. Maar die nieuwe oude coalitie belooft met heel veel geld het achterstallige onderhoud van het land wel aan te pakken.
Enerzijds is het apart dat degene die het land uiteindelijk (mede) in deze staat heeft gebracht, nu weer verantwoordelijk wordt voor de wederopbouw. Anderzijds bekijk ik het graag van de positieve kant: er gaan mensen nu echt aan de slag en er wordt daadwerkelijk werk gemaakt van klimaat, veiligheid, zorg, wonen en onderwijs.
Corona maakt de maatschappij al ernstig onzeker. En onzekerheid leidt vaak tot angst en angst kan weer leiden tot verwijten en verwijten tot haat. En ik hoop dat het allemaal niet zo’n vaart loopt. Want ik ben hierin graag naïef. Vind ik het hele akkoord goed? Nee, maar het blijft dan ook altijd een akkoord van meerdere partijen waarin ieder zijn deel heeft. Maar ik heb vertrouwen in de investeringen die in de komende jaren volgen. Met een nieuwe frisse ploeg uitvoerders in het kabinet. En ik wil daar ook op blijven vertrouwen. Omdat wantrouwen me niet verder brengt. Dus heel graag: geen woorden, maar daden. Aan de slag nu. En beloon dat vertrouwen.
