Geel-Zwart verlangen in Kerkrade
Tranen van geluk en verdriet , slechts seconden van elkaar gescheiden.
Vrijdagavond zat ik in een Kerkraads geel-zwart gevuld stadion. Hoopvol gestemde fans, met naast hun Roda-tenue twee extra powerbanks om de wedstrijden op de andere velden te kunnen volgen. Na jaren van diepe ellende staat Roda JC op de rand van een terugkeer naar de Eredivisie. De opzwepende muziek bij de entree van de spelers in een volgepakt stadion bezorgde me kippenvel. Ik dacht terug aan de herstart van de club vier jaar geleden.
Nadat er een Russische Zwitser uit Dubai voorbij kwam om de club zowaar de Champions League in te leiden. Maar in plaats daarvan zat de zelfverklaarde weldoener in de gevangenis en kon de club uit Kerkrade weer opnieuw beginnen.
En toch kan het nog steeds, volgende week
De zogeheten Phoenix-groep stond op om Roda te laten herrijzen. Succesvolle ondernemers met hart voor de club en regio. Een nogal een bijzondere exercitie die ik van binnenuit meemaakte als interim communicatie-adviseur.
Roda moest weer herkenbaar worden in de regio, maatschappelijk betrokken zijn, wars van sponsors die dat niet waren, en vooral gefaseerd opbouwen met een standvastige visie. Jaren van vallen en opstaan, waarin het geduld van de ware fans nogal op de proef werd gesteld.
Maar dat geduld zou dit weekend beloond worden. Na jarenlang gepijnigd te zijn door bestuurlijke ellende, voetballende leegte en een gebutst imago was het Parkstad Limburg Stadion tot de nok toe gevuld om de eredivisie te begroeten.
Geel en Zwart als uiting van trots van een toch al vaak geplaagde regio. De 2-0 zege op Cambuur was een feit. En de ogen van de fans dwaalden al snel af naar de mobiele telefoons waar reikhalzend werd uitgekeken naar het einde van FC Groningen, dat tot diep in blessuretijd achter stond en waarmee de Eredivisie voor Roda een feit zou zijn. Ik zag generaties elkaar al in de armen vliegen. Tranen vloeiden. Maar het kon verkeren.
Groningen scoorde alsnog de gelijkmaker in extremis. Het feest in Kerkrade verstomde, de promotie was slechts een paar tellen verwijderd. Het leek onhaalbaar ver.
En toch kan het nog steeds, volgende week. Nota bene in en tegen Groningen. Een ware finale, een wedstrijd van de waarheid. Een strijd om het diepe leed van de afgelopen jaren te vergeten. Om Geel-Zwart weer terug op het hoogste niveau brengen.
Om het diepe geel-zwarte verlangen eindelijk te vervullen.
