Al veertien maanden hangt ie inmiddels aan mijn woonkamerraam. De ‘Ik ben Dumoulist’ poster.
Tom was op weg naar de eindzege van de Giro in 2017 en ik vond het wel een leuk idee om heel Limburg roze te laten kleuren. Vijftienduizend posters waren in mum van tijd verdeeld over de hele provincie. Drie bewaarde ik zelf. Eén aan het raam en twee voor de kids.
Of dat wel zo handig was als journalist’, werd me gevraagd. Ik moest immers aan objectieve verslaggeving doen en daar hoorde geen adoratie of supportersactie bij.
Maar niks menselijks is mij vreemd. Tom’s sportprestatie brengt hetzelfde in mij boven als bij een hele hoop andere mensen.
Geef toe: wie wordt niet blij van de goal van Dennis Bergkamp tegen Argentinië, precies 20 jaar geleden. Of de goal van Dick Nanninga in de WK finale van 1978. Het eerste goud van Maartje Paumen in Beijing, tien jaar geleden. Wie juicht niet met Jan Janssen mee bij het zien van de finishbeelden op de baan van Vincennes, vijftig jaar geleden. En wie weet nog waar hij was, toen Oranje dertig jaar geleden de beste ploeg van Europa had?
En ineens zie ik de lijn. 1968, 1978, 1988, 1998, 2008… Het zijn de sportieve kroonjaren.
2018 zou zomaar een nieuw kroonjaar kunnen zijn. De klasse druipt er vanaf bij Tom. De Girozege van 2017 bleek geen uitzondering, getuige de fenomenale Italiaanse Ronde van dit jaar. En waarom zou het daarom de komende drie weken niet kunnen? Tuurlijk, andere klassementsmannen zijn nog fris en hebben alles enkel op de Tour afgestemd. Maar hoe vaak zijn we niet al verrast door het Maastrichtse fenomeen.
Ik loop nog eens langs mijn raam en begin te dagdromen. De tijd heeft zijn sporen nagelaten op de poster. Eigenlijk moet ie echt weg, het ziet er niet meer uit. Er zitten wat scheurtjes in. Hij krult ook. En het roze van de poster is inmiddels vergeeld.
Vergeeld! Laat dat een teken zijn! Dus ik laat hem nog een week of drie hangen, en hoop op nog meer warme gele zonnestralen!!
Sander Kleikers
