De wereld staat even stil. Althans vooral de Nederlandse mediawereld, na het geruchtmakende Volkskrant-artikel over De Wereld Draait Door. Zelf was ik een geregelde kijker van DWDD. In die tijd maakten we bij L1TV dagelijks een actualiteitenprogramma met gasten aan tafel en vonden we DWDD toch wel vaak het ultieme voorbeeld van infotainment. Actualiteiten werden goed verpakt, er kwam een breed scala aan thema’s voorbij, en er waren vrijwel altijd aansprekende en welbespraakte gasten.
Matthijs was zelf ook een mooi voorbeeld. 15 jaar lang avond na avond een van de beste bekeken programma’s blijven dragen, ik geef het je te doen. En hij deed dat met een ongekende energie, kennis en gevoel voor mensen. Jaloersmakend soms.
Mijn verbazing (of beter verontwaardiging) was dan ook groot toen Matthijs in een eerste reactie zich totaal niet leek te herkennen in het stuk
Juist daarom verbaasde me de opening van de Volkskrant gisteren zo. De bullenbak Mathijs die met woede-uitbarstingen mensen tot wanhoop dreef. Geen incident, zo bleek. Zo’n 50 mensen voelden zich ernstig tekortgedaan, bedreigd of op zijn minst onveilig. Sommigen werden publiekelijk vernederd en een enkeling heeft er zelfs nu nog last van, terwijl het programma al 2,5 jaar niet meer bestaat. Er was sprake van structureel grensoverschrijdend gedrag. BNN-VARA wist ervan, maar greep nauwelijks in.
Een succesvol programma, waar stress, spanning en druk kennelijk op de koop toe werd genomen. Het leek de prijs van het enorme succes. En in de lopende gang van zaken was er onvoldoende aandacht voor de mensen achter de schermen. De succestrein moest blijven rijden.
En ergens kan ik me die dynamiek zelfs een beetje voorstellen, er is nauwelijks tijd voor reflectie. Het tempo lag hoog. Het eindsignaal van vandaag was alweer het startsignaal voor morgen. Het was letterlijk doordraaien.
De tijden zijn nu veranderd, en gelukkig spreken steeds meer mensen zich uit over misstanden en onacceptabel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer.
Mijn verbazing (of beter verontwaardiging) was dan ook groot toen Matthijs in een eerste reactie zich totaal niet leek te herkennen in het stuk. An sich al een onbegrijpelijke primaire reactie als minstens 50 mensen dit beeld schetsen, laat staan dat je die reactie dan ook nog eens instuurt naar de Volkskrant. Op overduidelijk advies van derden (en de verontwaardigde reactie daarop van BNN-VARA) is er vervolgens een uitgebreide tweede reactie gestuurd, waarin hij aanvankelijk spreekt van spijt, maar tegelijkertijd er een enorme dikke saus van ontkenning en zelfbevlekking erover serveert. ,,Het artikel is een draconische karikatuur van 15 jaar DWDD”, waardoor van die spijt of spiegel nog weinig overblijft.
Kennelijk is het moeilijk om gewoon te zeggen: ,,Wat ongelooflijk stom dat ik me dat toen niet realiseerde. En wat pijnlijk dat er zoveel mensen zo ongelooflijk last van hebben gehad. Dat spijt me enorm. Daar ga ik zelf mee aan de slag en ik wil graag, als daar behoefte aan is, met die mensen over praten.” PUNT.
Sorry seems to be the hardest word, zo blijkt eens te meer.
Mooie les wel, van de ‘leermeester’ van weleer.
