Bidonnenstrijd
Voor alles een eerste keer, toch? Dus ook: het aangeven van een bidon. Voor de niet-wielerliefhebber, dat is een drinkbus voor wielrenners onderweg tijdens trainingen en wedstrijden. En tijdens die wedstrijden worden de bidons onderweg aangegeven door verzorgers.
Vroeger was een bidon mijn favoriete must-have. Als klein kind stond ik langs de kant bij de ravitaillering, waar de renners nieuwe bidons en etenszakjes ontvangen. Omdat ik wist dat de oude bidons daar zouden worden weggegooid. Een enorme verzameling werd het uiteindelijk, herinneringen aan vervlogen tijden.
150 renners, en ik moest de juiste mannen eruit halen. En zij moesten mij dan weer herkennen.
Afgelopen week was ik met de wielerploeg Team Visma | Lease a Bike onderweg in Spanje. Samen met Tourwinnaar Jonas Vingegaard in de wedstrijd O Gran Camiño. De winter in Galicië liet zich van zijn beste kant zien, met stormen en ongekende regenbuien. Als hoofd communicatie begeleidde ik daar de renners tijdens vele mediamomenten voorafgaand en na afloop van de race. Tijdens de etappe rijd ik dan met de bus mee van start naar de finish, alwaar we het koersverloop volgen. Op de laatste dag na, toen ik werd ingedeeld om onderweg naar een bidon-punt te gaan. Samen met verzorger Nick. We parkeerden onze auto op de afgesproken plek in, het regende pijpenstelen. We vulden alle tasjes met thee, water en een paar hapklare ‘lekkernijen’ en stonden klaar om de tasjes aan te reiken aan de kudde bizons die met 50 per uur langs zouden zoeven. Totdat we 5 minuten voor de doorkomst hoorden dat de renners liever geen zakjes wilden, maar enkel een bidon met een voedings-gel eraan vastgebonden.
Nat waren we toch al, dus in het noodweer gooiden we de tasjes om en bereidden we de drinkbussen voor. Mijn eerste keer aanreiken. En ik was weer even kind. Vroeger stond ik in de aanslag om de bidons op te vangen, nu moest ik ze aanreiken. Geen sinecure in dit kletsnatte weer. Bidons in de aanslag, arm uitgestrekt en daar kwamen ze. 150 renners, en ik moest de juiste mannen eruit halen. En zij moesten mij dan weer herkennen. De eerste kwam al snel in rotvaart op me af, griste de bidon uit mijn hand en reed door. De tweede kwam voorbij en liet de aangereikte bidon meteen vallen, de derde idem en de vierde probeerde het al niet eens meer in de regen. Teleurgesteld droop ik af naar de auto, waar ik aan Nick het resultaat mededeelde. “Twee uur gestaan, kletsnat geworden, 1 bidon succesvol overhandigd”. Hij had er zelf drie gegeven. “Vier in totaal, dat is geen gekke score!”, luidde zijn optimistische reactie.
En zo togen we toch met een glimlach naar de finish, nat en voldaan. Voor alles een eerste keer. Snel de volgende poging als we in Italië de Tirreno-Adriatico rijden. Eén meevaller alvast, de zon schijnt. Klaar voor een nieuwe bidonnenstrijd.
