Hij was nog geen twee minuten binnen. Nauwelijks bekomen van zijn eigen sprint, en het volgen van de versnelling van zijn ploegmaat gooide hij er een legendarische quote uit in de interviewzone van de Vuelta. Wout van Aert, Belgisch wieler-wonderkind. Overal waar hij gaat en staat wordt hij gevolgd, iedere voetstap is nieuws en handtekeningen en foto’s met fans zijn al jaren ontelbaar.
Hij kende een nogal verziekt voorjaar door een zware val in de race Dwars door Vlaanderen. De beelden blijven akelig, zijn kermende schreeuw gaat door merg en been. Gebroken ribben, borstbeen en sleutelbeen en een zwaar gebroken moraal. Ik zocht hem thuis op, tien dagen nadien. Een haast oude man deed open, hij kon nauwelijks stappen vooruit zetten, letterlijk en figuurlijk. Maar deed dat toch.
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar binnen de wielerploeg Team Visma | Lease a Bike is dat die mannen en vrouwen allemaal een plank voor hun hoofd hebben. Begrijp me goed, met het grootste respect! Ze liggen op de grond, maar staan meteen weer op, zoals een renner dat van nature altijd doet. Ook als dat wat langer duurt door een stuk of wat breuken.
Weer stappen ze op die fiets, weer stellen ze nieuwe doelen, weer maken ze plannen met de coaches. Over tactiek, fitheid, krachttraining, voeding of mentale training. Samen met de hele ploeg gaan ze er weer voor.
Wout knokte zich terug naar de Tour de France, net als zijn ploegmaat Jonas Vingegaard die een week na Wout’s val de intensive care mocht opzoeken. Ze stonden er, alweer.
Wout wilde door, naar de Spelen en pakte er een bronzen plak. Maar de honger was nog lang niet gestild, in de Vuelta op jacht naar de groene trui en naar een etappezegge. Halverwege staat de teller al op drie. En wie weet inmiddels meer…
Ik stond naast hem, toen hij werd gevraagd waarom deze overwinning zo bijzonder was. Hij werd tenslotte in die rit gered door zijn ploegmaat en titelverdediger Sepp Kuss die geheel onbaatzuchtig met zijn 60 kilo in de wind ging zitten en Wout weer perspectief bood door een vooruitgesnelde vluchter terug te pakken.
“In onze ploeg draait het niet alleen maar om winst, maar ook om als ploeg samen uitdagende doelen te stellen. En dat houdt in dat iedereen bereid moet zijn om zich soms op te offeren voor de ander. En dat de kampioen van de Vuelta (Sepp Kuss) dat vandaag deed voor mij, maakt me heel trots. Dit is wie we als ploeg zijn.”
Wout toonde daarmee leiderschap, benoemde vriendschap, nam iedereen mee in zijn zege en stelde daarmee een prachtig voorbeeld. In deze individuele teamsport ben je niks zonder je ploegmaten. Een metafoor voor het leven, want hoe groot of sterk je je soms ook waant, de hulp van een familielid, vriend of zelfs collega is cruciaal. Want zoals Sepp Kuss dat voor Wout deed, zal het dit weekend ook omgekeerd zijn. Teamspirit in optima forma, en ik was trots om ook een heel klein bijrolletje daarin te spelen.
