Betere tijden
De dozen met vastelaoveskleren blijven op zolder, de schmink-kist onaangeroerd. Zelfs de ski-kleren slaan een jaartje over. En hoe origineel ook bedacht, online vastelaovend is net even anders. Het blijft toch een feest van de uitgelaten live en soms onverwachte ontmoetingen. En ik ben niet de allergrootste vierder hoor, maar de honger naar carnaval is de honger naar ontmoeting en contact.
De ophokplicht duurt al lang, en duurt nog even voort. En de online wereld is daar geen vervanger voor. Deze week sprak ik 70 bijna afgestudeerde studenten fiscale economie en recht toe. Een online ‘banen-dag’, met de digitale aftrap vanuit mijn woonkamer…Aanvankelijk zou dat een fysieke bijeenkomst zijn geweest, waarna die studenten op een mooie locatie vervolgens live kennis zouden maken met potentiële toekomstige werkgevers.
Die generatie begint dus ook met een nieuwe ervaring: die van online solliciteren en zich presenteren. Stel je even voor dat je dus niet de hand kunt schudden van de recruiter, geen eenvoudige chitchat over de slechte koffie. Je krijgt geen blik in het kantoor en daarmee geen snufje cultuur van de nieuwe potentiële werkplek mee. In plaats daarvan zet je in je slaapkamer je beste beentje voor, in je beste pak.
Ik had wel te doen met die jongere generatie. Hun laatste studiejaar is er een om snel te vergeten. De feestelijke overgang van studie naar werk wordt er een zonder fysiek contact
Vrijdag zat ik de Statenconferentie voor, over ‘Limburg na Corona’. Om te praten hoe we sterker uit de crisis komen en de achterstanden van deze provincie, op (onder andere) sociaaleconomisch gebied ten opzichte van de rest van het land, versneld kunnen inhalen. Vanuit onderwijs-perspectief hadden we een scholier uitgenodigd. Ze vertelde dat het thuisonderwijs niet tegenviel, ze haalde zelfs haar cijfers ermee op. Hulde! Maar tegelijkertijd viel het privéleven haar wat zwaarder en riep ze haar school op, om juist buitenschoolse ontmoetingsmomenten te creëren, desnoods online.
Ik had wel te doen met die jongere generatie. Hun laatste studiejaar is er een om snel te vergeten.
Vroeger wist ik niet hoe snel ik van school weg kon komen na de les. Nu zijn we al zover dat school bijna gesmeekt wordt iets meer te doen, simpelweg omdat veel van al het andere is weggevallen.
Als deze tijd me iets heeft geleerd, is het wel dat live ontmoeten een belangrijke levensbehoefte is. We zijn niet graag alleen, en willen niet opgehokt worden. Carnaval maakt dat eens te meer duidelijk. Dus zoek ook ik intussen koortsachtig naar veilige schaatsplekken in de regio om in 1,5 meter polonaise achter elkaar aan te kunnen krassen.
En mocht je vanmiddag na de wandeling of het krassen opgehokt even niet meer weten wat te doen, kijk dan om half 4 naar Eurosport. Daar geef ik commentaar bij de wielerwedstrijd Classica de Almería, in Zuid-Spanje. Spoiler-alert: vermoedelijk een weinig spannend koersverloop met een massasprint aan het eind. Maar met een magnifiek beeld van een prachtige vloedlijn, wielrenners in korte mouwen en verliefde Valentijn-wandelaars op het zonnige strand. Even dagdromen van een betere tijd die komen gaat, waarin we elkaar weer ontmoeten.
Sander Kleikers
