Pretentieloos

Donderdagavond zat ik weer eens ouderwets voor de TV.  Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat nog weinig doe. En dat als tv-maker!  Ik kijk (beroepshalve) vrijwel alle uitzendingen van L1mburg Centraal en het NOS Journaal, maar daar blijft het vaak bij. Er zitten simpelweg te weinig uren in de dag. Maar op deze donderdag maakte ik een zeldzaam ‘avondje langs de velden’ mee.

Ik kwam terecht bij een fragment van Rob Jetten. “Wat mooi”, dacht ik. Een 31-jarig talent als nieuwe leider van coalitiepartij D’66. Totdat Rob Jetten verder ging als Robot Jetten. Met de haast computergestuurde exacte herhaling van een ingestudeerd antwoord op vragen van Frits Wester. Ik reken Rob daar (nog) niet op af, maar licht teleurgesteld was ik wel. Gaat het veelgeprezen nieuwe elan nu al de oude grijze massa kopiëren? Grootvaders’ kleding blijkt ook al de norm. Te oud voor de studentikoze stropdas, maar veel te jong voor die seniore stijl.  In deze eerste kennismaking miste ik in ieder geval het onderscheidend vermogen, zowel verbaal als non-verbaal.

Ik zapte verder en zag dat België alsnog tot wereldkampioen voetbal werd gekroond.  Terecht, na al die jaren. Ze hadden al zoveel talent in huis. Alle ingrediënten, het plaatje klopte helemaal: er waren belchinezen en foute eigenaren wiens naam je nauwelijks kunt uitspreken. En nu dus ook malafide trainers, scheidsrechters en makelaars. En zelfs opiniërende journalisten die de dekmantel dikker dan dik maakten.

De wereldbeker corruptie. De Fifa zal trots zijn. Eindelijk een waardige winnaar. Kan Rusland nog een puntje aan zuigen! Ik ga nu wel ineens anders kijken naar onze eigen Keuken Kampioen Divisie. Een aanrecht voor een doelman wellicht? Wie vertrouwt nog de uitslag tussen RKC (met eigenaar Ben Mandemakers van het gelijknamige Keukenbedrijf) tegen pakweg Helmond Sport …? Jij?

Het hoogtepunt van mijn tv-avondje moest nog komen. De jaarlijkse – met gekromde tenen maar het toch niet willen missen – uitreiking van de Televizier-ring. De Hilversumse programmamakers, presentatoren, regisseurs en technici die elkaar in het zonnetje zetten. Nu mag iedere beroepsgroep zijn eigen uitverkiezing hebben, dat voorop gesteld. Ik ben zelf ook trots op een ooit gewonnen prijsje voor regionale omroepen. Zo’n potentiële prijs heeft een wonderlijk effect op het arbeidsethos.

Maar op de bank, live erbij, krijg ik er altijd een bijzonder ongemakkelijk gevoel van.  Bekende mensen die nog verder op een voetstuk worden geplaatst. Zelfs het NOS-journaal in de ochtend kwam er uitgebreid op terug. Terwijl de schoonmaker van het jaar, de marktkoopman, de verpleger, automonteur, badmeester, kleuterleidster of de IT-er van het jaar niet op tv komt.  Want niet bekend, dus niet interessant genoeg…

Aan het eind van de avond kijk ik nog even terug op digitale zender 311, met een nieuwe talkshow “Na het Nieuws”.  Een praatprogramma waarin onbekende analytici het nieuws van de dag bespreken. Onder leiding van een jonge talentvolle presentator.

Niet computergestuurd, geen stropdas of te strak kostuum. Geen dure woorden, geen afstand.  

Zo kan het ook. Pretentieloos. Leerzaam avondje op dat ouderwetse medium TV.  Zou ‘t vaker moeten doen.

Sander Kleikers