Blog Sander Kleikers
Sporten is gezond
Mijn zoon droomt stiekem nog altijd een beetje ervan om wielrenner te worden. Op zijn zesde plantte ik hem al op een racefiets. Veel keuze was er niet, veel parcourskeuze ook niet. Aangemoedigd door medefietsers onderweg koos ik er al snel voor om samen pittige heuvellandtochtjes te maken. Zo kende hij op zijn zevende al het Amstel Gold Race-finaleparcours uit zijn hoofd.
De laatste jaren zijn er meerdere sporten en ook meerdere interesses bijgekomen, waardoor de volledige overtuiging om ook echt Tom Dumoulin op te volgen iets voorzichtiger is geworden.
En waar ik vier jaar geleden een gat in de lucht kon springen bij de gedachte dat hij de Champs Elysees op zou rijden in de Tour van 2030, vind ik zijn tanend enthousiasme daarvoor inmiddels meer dan prima.
Ik ben anders naar het wielrennen gaan kijken door die gedachte. En ik leef meer dan ooit mee met de vaders en moeders van de fietsende mannen en vrouwen in het profpeloton.
Vorige week in Roubaix zat ik op de perstribune met samengeknepen billen en te hoge hartslag te kijken. En waar ik supporters met grote ogen luidkeels de renners zag aanmoedigen over de spiegelgladde kasseien, was ik vooral blij als we weer een strook hadden afgewerkt en er een normaal stuk asfalt werd gevonden.
De behoefte aan spektakel wordt blijkbaar gestild als het onveilig wordt en de ene na de andere renster of renner onderuit schuift. Ellen van Dijk was vorige maand nog de ster bij het EK en WK, nu kwam ze groggy onder de douche vandaan na een hersenschudding. Annemiek van Vleuten moest opnieuw leren lopen en de Spanjaard Erviti likte dagenlang zijn wonden (en breuken) in een verlaten Noord-Frans hospitaal.
Gisteren durfde ik nauwelijks te kijken in de beslissende afdaling van de Ronde van Lombardije. Ik keek samen met zoon Simon, die nog in hockey-tenue zat. En ik was er blij mee. In gedachten keek ik weer vooruit naar 2030. Maar nu om samen op de Champs Elysees te staan om de renners van dan met zijn tweeën aan te moedigen en daarna een biertje te pakken, of een pastis.
Toen herinnerde ik me ook weer dat ik dezelfde ochtend nog zijn been met verband inpakte na een lelijke schuiver over het hockey-kunstgras, met een flinke jaap in de knie tot gevolg. Maar sporten is gezond, toch?
We stappen zometeen daarom toch weer op de fiets voor een rondje heuvelland. Doet u een beetje voorzichtig als u twee Dumoulin-wannabees zij aan zij ziet fietsen. We beloven in ruil het rustig en veilig aan te gaan doen en onze dromen (voor even) te laten varen…. Gezondheid!
Deel dit artikel:
