Donald Trump: de schaamteloze terugkeer van een President zonder grenzen
Sommige politici kennen geen gêne. En dan heb je Donald Trump. Nog geen twee weken terug in het Witte Huis en hij heeft alweer een spoor van verdeeldheid, chaos en schaamteloosheid achtergelaten. Zijn inauguratie? Een spektakelstuk van zelfverheerlijking, afgewisseld met respectloze uithalen naar de vorige regering. Joe Biden zat er nog bij, met een gezicht dat boekdelen sprak, terwijl Trump zijn voorganger respectloos neerzette als de wortel van al het kwaad.
Maar deze week bereikte de schaamteloosheid een nieuw dieptepunt. Een vreselijke vliegtuigcrash in Washington, waarbij een defensiehelikopter betrokken was, schokte het land. De lichamen van de slachtoffers waren nog niet geborgen, families verkeerden in shock, en daar was Trump al. Binnen enkele uren haalde hij uit naar de vorige regering. De schuld lag volgens hem bij Bidens ‘inclusieve beleid’. Zonder enig onderzoek, zonder feiten, gewoon een politiek slaatje slaan uit een tragedie.
Het is natuurlijk ronduit asociaal en beschamend om over de rug van slachtoffers politiek te bedrijven. Maar laten we eerlijk zijn: het is precies wat we van Trump inmiddels gewend zijn. Dit is de man die een pandemie afdeed als een hoax, die verkiezingsuitslagen negeerde als ze hem niet bevielen, en die zijn aanhangers opriep om het Capitool te bestormen. En toch, ondanks al deze geschiedenis, koos het overgrote deel van de Amerikanen opnieuw voor hem.
En de vraag is: komt er een tegenbeweging, of blijft het oorverdovend stil?
Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe kan deze wereldmacht zo massaal stemmen op een man die keer op keer bewijst dat hij alleen zichzelf dient? De angst en verdeeldheid die Trump in slechts twee weken heeft gezaaid, voorspellen weinig goeds voor de komende vier jaar.
En de vraag is: komt er een tegenbeweging, of blijft het oorverdovend stil? Want waar is de Amerikaanse geest van verzet, van protest, van het opkomen voor rechtvaardigheid? Is dit het land dat ooit de wereld inspireerde met zijn strijd voor burgerrechten en democratie? Of is luidruchtigheid alleen nog voorbehouden aan wie blindelings achter een populist aanloopt? Stilte is in deze tijden geen neutraliteit—het is medeplichtigheid. Iets dat ook mezelf in deze donkere dagen aan het denken zet.
