High van de stilte
Thierry, met klemtoon op de laatste letter, leeft in een eigen haast studentikoze wereld waarin je soms tegen je maten wat roept om te choqueren en daarna er alles aan doet om ook nog je gelijk te halen. En als hij daarin niet slaagt, slaat hij wild om zich heen. Zijn aftreden (en toch weer niet) van vorig jaar is een van de vele voorbeelden.
Hij zat vijf jaar geleden bij me aan tafel van L1 AvondGasten in het Europees Parlement Brussel en liet op het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis koeltjes weten dat een paar gezonken vluchtelingenbootjes op zee geen probleem was. Ik schreef er destijds het stukje God had gesproken over.
Sindsdien is er weinig veranderd. ‘Thierry leeft in zijn eigen werkelijkheid’ zei zijn opponent Farid Azarkan donderdagavond bij Jinek. Eva had Thierry even daarvoor stevig, maar journalistiek, aan de tand gevoeld. En Thierry mocht zich verweren, en bleef zoals verwacht in zijn eigen werkelijkheid. Waar hij natuurlijk ook recht op heeft, het is alleen niet de mijne.
Je kunt van alles vinden van Thierry, en ook van alles van Eva, maar het was een faire uitzending van hoor en wederhoor en de kiezer mag zelf conclusies trekken. Wedstrijd gespeeld, klaar.
Toen Martijn Koning daar vervolgens als slotstuk dubbel en dwars overheen ging, zonder dat de beklaagde zich kon verweren, werd ik erg ongemakkelijk. Ik vond die keiharde persoonlijke aanval (op zijn vriendin en familie) totaal misplaatst en onnodig. En met mij een hoop andere mensen, lovers and haters.
Twitter liep over, een bloemlezing van de meest genuanceerde reacties: ‘Hij kreeg een koekje van eigen deeg’, ‘Zijn racistische humor mag wel zeker?’, ‘Hij verdient niet beter’ en ‘Wat een kleuter door weg te rennen’.
‘Ik vond die keiharde persoonlijke aanval (op de vriendin van Thierry en zijn familie) totaal misplaatst en onnodig.‘
Voor alles valt wat te zeggen, maar ik voelde me er niet door gezalfd.
Want ik dacht aan Michelle Obama: ‘When they go low, we go high’. Ik ben niet voor oog om oog, immers: ‘an eye for an eye leaves the whole world blind’. Noch ben ik voor koekjes van eigen deeg. Die koekjes vind ik namelijk vies en smerig en die gun ik zelfs mijn ergste vijand niet. Ik wachtte dus voortdurend op Martijns knipoog na die tirade. Maar die kwam niet. Martijn bleef low, net zo low als Thierry.
De reacties daarop speelde het slachtoffer in de kaart, die daar met zijn (niet voor het eerst) aanstellerige opstaan dankbaar gebruik van maakte.
‘When they go low, we go high’. We gaan niet mee in de ratrace van populistische quotes, van beledigende aantijgingen, of zelfs racistische apps.
En wanneer je even geen goeie inhoudelijke repliek hebt, haal dan gewoon je schouders op en neem het of hem niet serieus. Woorden hebben slechts waarde als ze de stilte verbeteren. Stilte was hier mijn high geweest.
De stem is volgende week pas aan de beurt.
