God had gesproken

Deze week zat een ware oppermacht bij me aan tafel.  In AvondGasten, vanuit het Europees Parlement in Brussel, sprak ik onder anderen met publicist Thierry Baudet over de vluchtelingencrisis die de – toch al broze – Europese stabiliteit ernstig bedreigt.

Veel Europa deze dagen, maar weinig Unie. De lidstaten slagen er maar niet in om gezamenlijk een oplossing te vinden voor de voortdurende vluchtelingenstroom uit Syrië naar het Europese vasteland. Want ondanks de nieuwe deal die de EU met Turkije sloot vrijdagmiddag, ben ik niet meer zo optimistisch. Daarvoor heb ik de afgelopen maanden helaas al te veel vergeefse oplossingen voorbij zien komen.

Schrijnende beelden aan de Macedonische grens deze week. Kinderen tot aan hun oksels in de modder op weg naar het heilige land. Het heilige land dat Thierry Baudet zo graag wil beschermen. ‘Ik heb met eigen ogen gezien hoe Hongarije een muur om het land heeft gebouwd. Uitstekend voorbeeld voor Nederland’, aldus de protectionistische Baudet.

Waar tafelgast René van der Linden nog een dappere poging deed om een menswaardige opvang te organiseren voor de miljoenen op de vlucht geslagen mensen (‘We gaan er met 17 miljoen inwoners toch zeker in slagen om 100-duizend vluchtelingen op te vangen?!’) , was de analyse van Baudet kort maar krachtig.

 ‘We moeten accepteren dat er mensen (in dit geval vluchtelingen) dood gaan en dat we niet iedereen kunnen redden. Dus nemen we een paar mensen op, liefst mensen waar we ook iets aan hebben. De rest, helaas…’

Het bleef even stil aan tafel. Alsof iedereen zichzelf een paar tellen wilde geven om het in recordtijd gestuwde bloed in het hoofd te laten afzakken.  Maar toen barstte het geweld toch los. De vier overige gasten waren niet meer te houden, het stoom uit de oren. Ik wilde er zelf ook snel op reageren, maar kwijtte me vooral van mijn taak om de verontwaardigde reacties nog enigszins verstaanbaar te houden. 

Een ouderwets ‘heren… heren…?!’ kwam er zelfs spontaan uit om orde in de discussie te houden, die overigens al lang geen discussie meer was.

Baudet zelf was namelijk al lang uitgesproken. Hij gunde de geïrriteerde tafelgenoten hun verontwaardigde reacties. Hij zat er zelfverzekerd bij en hield verder zijn mond.

Na de eindtune van het programma stapte hij direct op. Op een hand hoefde niemand te rekenen.

Laat staan een korte ‘nababbel’.  God had gesproken.