Zonder oriëntatiegevoel kun je zomaar verdwalen met GPS
In twee weken tijd ben ik drie keer op de autoweg het bos ingestuurd, vanwege een totale afsluiting van de gekozen rijrichting. Op die momenten blijkt dat de GPS je dan niet kan helpen.
De eerste keer was op de terugweg uit Salzburg. Richting Karlsruhe werd ik ter hoogte van Pforzheim van de Autobahn afgestuurd, wegens werkzaamheden was er een volledige afsluiting van alle rijbanen. Daar ga je dan, terwijl de duisternis invalt. Weliswaar had ik Aken ingetikt op de navigatie, maar die verwijst je op dat moment dan steeds terug naar de oorspronkelijke route. Het systeem komt dan niet met alternatieven. Op gevoel ben ik verder gereden, dwars door het centrum van Pforzheim, daarbij het enigszins fictieve noorden aanhoudend als stip aan de duistere horizon. Uiteindelijk kreeg ook de navigatie in de gaten dat de oorspronkelijke route niet meer werkte, en bood een berekende een alternatief. Maar dat duurde de nodige kilometers, dus in die tussentijd is het op de tast rijden.
Een week later kwam ik terug vanuit Tilburg. Bij Eindhoven bleek de afslag Maastricht ook volledig dicht wegens werkzaamheden. Je mocht richting Venlo rijden, zo was het advies. Pakweg zo’n 60 km omweg en dan kon je vandaar alsnog naar het zuiden afzakken. Ik vind het nogal rigoureuze ingrepen. Kan niet gewoon één rijstrook worden afgesloten?
Wat te doen als de autoweg volledig is afgesloten en omleidingsborden ontbreken?
De GPS had wederom geen idee, maar ik heb in het verleden – voor het GPS-tijdperk – veel op kaarten gereden en dan krijg je enig richtinggevoel. En toevallig was aardrijkskunde een favoriet vak op school. Dus bij de afslag Helmond denk je dan, ik kies mijn eigen alternatieve route, dan hoef ik niet zo’n heel lange omleiding te maken. Gewoon langs de Zuid-Willemsvaart naar beneden. Bij Nederweert bleek ook nog de oprit naar de A2 volledig te zijn afgesloten, maar via wat kronkels en geïmproviseer kwam ik dan toch nog op die autoweg uit.
Een paar dagen later een avondrit richting Flughafen Düsseldorf. Jawel hoor, zo’n 15 km voor plaats van bestemming weer een volledige versperring. Zoek het maar weer uit. De GPS stuurde me telkens terug naar waar ik vandaan kwam, niet wetende dat dit niet werkt. Eigenwijs koos ik voor een onbekende weg die naar mijn vermoeden wel de goeie kant opging, oostwaarts. En jawel, na het passeren van enkele voor mij onbekende dorpskernen bleek ik warempel toch weer te kunnen aansluiten op de juiste autoweg.
Maar ik realiseer me dat veel jongere automobilisten nauwelijks nog richtinggevoel hebben en nooit gewerkt hebben met een wegenkaart. De GPS stuurt hen overal naar toe en ze hebben in feite geen idee waar ze zijn. Zolang het goed gaat is er geen probleem. Maar bij dit soort wegafsluitingen kom je dan zonder kaartervaring of ‘kompasgevoel’ al snel in de problemen. Je moet toch enig idee waar het noorden is. Medepassagiers verbazen zich wel eens erover dat ik nog wat wegenkaarten in de auto heb liggen, maar ik zie daar het nut nog wel van in.
Trouwens, het vliegtuig van EU-Commissievoorzitter Ursula van der Leyen had onlangs ook GPS-problemen. Vermoedelijk hadden de Russen het systeem in de war gestuurd. De piloten haalden vervolgens wat ouderwetse kaarten tevoorschijn en zodoende konden ze toch veilig landen.
Dus in de lucht of op de grond, wat extra documentatie kan geen kwaad. Al met al was ik tevreden met mijn prestaties, maar daardoor was ik kennelijk wel even het zicht kwijt op de snelheidsborden. Want vlak voor de luchthaven kreeg ik ineens een vol rood licht in het gezicht. Volgens mij was die infraroodfoto niet bedoeld voor Instagram, dus ik zie de brief van de Deutsche Post wel tegemoet. Die zal de weg wel weten te vinden.
