Conditieslag voor muzikanten on tour
Het lijkt zo mooi, om al muziek spelend de wereld rond te trekken. Dat is het natuurlijk ook, want je mag in allerlei landen voor een doorgaans dankbaar publiek muziek maken. Maar het is niet alleen maar glamour en plezier, zo merkte ik van de week weer toen ik een paar dagen met André Rieu en zijn hele gevolg in Wenen was. Het is heel pittig om als muzikant van land naar land, van stad naar stad te trekken, ook al is de verzorging nog zo goed.
De Maastrichtse orkestleider en zijn orkest, plus een heleboel medewerkers daar omheen die je niet op het podium ziet, die zijn al het hele jaar concerten aan het herhalen, die eerder op de agenda stonden maar vanwege corona geschrapt werden. Dat is aanpoten. Dit najaar nog vloog het hele gezelschap naar Zuid-Amerika, voor optredens in onder meer Chili en Uruguay. Op dat continent moet er dan ook nog een paar keer gevlogen worden, het gaat om grote afstanden. En al wekenlang worden allerlei steden in Europa bediend, dezer dagen onder meer Bratislava en Skopje.
Aangezien op elk vliegveld de hele ceremonie van inchecken, security en vooral wachten doorlopen moet worden, gaat er veel tijd voorbij aan alles behalve creatieve zaken. Vervolgens met de bus naar het hotel, dan met de bus naar de betreffende muziekhal, gezamenlijk eten en dan weer wachten totdat begonnen kan worden. En de volgende dag weer verder. Je bent een paar weken van huis, je trekt van hot naar haar.
Natuurlijk, die muzikanten doen het allemaal voor hun vak en het maken van muziek voor een enthousiast publiek, dat geeft meer energie dan zo’n Oostenrijks drankje. En overdag kun je met een beetje geluk bijzondere plekken in de betreffende stad bezoeken. Je bent dan wereldreiziger in optima forma.
Maar toch, de jetlag, het hangen, het wachten, het hakt er in. Dat geldt voor al die grote orkesten, in welk genre dan ook. Of het nu gaat om bijvoorbeeld de Wiener Philharmoniker (laatst nog voor bijna drie weken toerend door Azië) en het Koninklijk Concertgebouw Orkest, of de Rolling Stones, en alles wat daar tussen zit. Het lijkt allemaal heel leuk en dat is het ook, maar het is ook afmattend. Niet zo vreemd dat André Rieu zijn persoonlijke trainer meeneemt die elke dag met hem aan de conditie werkt. En ook Mick Jagger doet er alles om fit te blijven, want sta en spring maar eens zo’n drie uur lang op het podium, bijna elke avond. Zeker op die leeftijd is dat heel knap. Maar ook veel jongere musici doen veel aan sport, gelijk hebben ze.
Dus ik heb behoorlijk respect voor deze rondreizende artiesten die overal ter wereld hun muzikale kunsten tonen. Als ze dat niet deden, zouden vele onvergetelijke momenten niet beleefd kunnen worden. Vele miljoenen mensen bezorgen zij een fantastische avond.
De meesten bouwen ook wel rustpauzes in om in balans te blijven, anders gaan ze kopje onder. De een zweert bij een dagelijkse siësta, de ander neemt regelmatig een weekje vrij om de accu weer op te laden. Er zijn er natuurlijk ook die de rust niet nemen in de euforie van de levenskracht. Maar het is als met een elektrische auto. Die rijdt fantastisch, maar als je ‘m niet regelmatig aan de stekker hangt, kom je helemaal stil te staan.
Fans hebben het idee dat het voor die muzikanten altijd feest is. En de buren denken dat ze ‘op vakantie’ gaan als ze op tournee vertrekken. Maar in werkelijkheid is het vooral hard werken. Met een héél mooi resultaat en ongelooflijk veel voldoening, dat dan weer wel.
