Restaurantbezoek op zondag wordt steeds lastiger
Als zelfs Café Sjiek op zondag de deuren sluit, waar moet je dan nog naar toe? Dat wordt steeds lastiger. Ik heb het dan wel over de restaurants en eetcafés waar nog echt gekookt wordt. Ik vergeet dus al die populaire zaken die het voorgekookte menu van de groothandel in de magnetron zetten. Die vind je op veel toeristische plekken. Hoe groter de keuze in gerechten en menu’s, hoe meer kans dat er geen kok meer in de keuken staat. Begrijpelijk, maar voor de ware smaakliefhebber niet de gedroomde eetlocatie.
En echt koken, met verse producten, dat hoeft dus niet enkel op sterrenniveau. Er zijn genoeg mooie zaken net onder die top, waar je lekker kunt eten. Tot aan een eetcafé zoals Sjiek, waar de drempel laag is en de kaart ‘volks’, maar wel nog een heel team achter de pannen staat. Er zijn nog wel wat zaken die enkel op de zondagmiddag opengaan, zoals Vanille in Eijsden. Begrijpelijk, daar komen veel Belgen en voor hen is de zondagslunch met familie en vrienden het hoogtepunt van de week.
In bijvoorbeeld Maastricht heb je op zondagavond nog de keuze uit redelijk wat zaken zoals Château Neercanne, Tout à Fait, Au Coin des Bons Enfants, Harry’s, Onglet (dicht op zaterdag, open op zondag (!!), Le Virage, Le Fernand en nog een paar. Maar het worden er wel steeds minder. Ook buiten Maastricht is het op zondagavond niet eenvoudig. In en rond Roermond kun je bijvoorbeeld nog terecht bij Da Vinci en bij Het Gerecht.
Personeel wil vrij en klanten willen rust
In de dorpen vind je ook nog wel wat, maar ook daar wordt het steeds minder. De oorzaak is tweeledig: enerzijds moeten de horeca-ondernemers het personeel te vriend houden en anderzijds is er tendens in de hele westerse wereld dat mensen op de zondagavond gewoon niet meer de deur uitgaan. Rustig thuis, zodat op maandag fit begonnen kan worden aan een nieuwe week.
Nog vóór die tijd, in mijn kinderjaren, was de zondag juist de uitgaansavond. In mijn omgeving waren dat niet zozeer de restaurants, dat was sowieso niet de gewoonte en budgettair onhaalbaar. Maar wel op stap in café of dancing. Ook waren er de nodige kermissen waar gefeest werd. Toen bestond nog de 6-daagse werkweek en zelfs de 6-daagse schoolweek, dus pas op zondag konden de teugels gevierd worden, na eerst in de ochtend de kerk bezocht te hebben. ’s Middags werd er gerust of een voetbalwedstrijd bezocht.
De zondagen van tegenwoordig zijn héél anders. Stappen is er niet meer echt bij. De zondag is nu om te sporten, te shoppen of om naar een evenement of opening te gaan. Rustdag kan ik dat ook niet echt noemen. Maar ik begrijp wel dat een zaak als Café Sjiek het voortaan bij zes dagen in de week houdt. Me dunkt, da’s toch heel wat. Dat neemt niet weg dat ik m’n vragen heb bij kennelijk de wensen van ‘de jeugd van tegenwoordig’ om steeds minder te werken, voor wel hetzelfde of liefst méér geld. Ergens moet dat vastlopen, economisch gezien. Benieuwd wat de nieuwe minister van economie, onze Maastrichtenaar Dirk Beljaarts, daar van vindt. Want die komt uit de horeca.
